Sztuka Przyjaźni

[~Amber]

SZTUKA PRZYJAŹNI.
Tak sobie dziś rozmyślam... nie pierwszy raz na temat Przyjaźni. Każdy kto już przeżył troszkę lat to wie, że to wcale nie jest taka prosta sprawa z tą Przyjaźnią miedzy ludźmi. Przede wszystkim jest jej wiele rodzajów. Zdarzają się przyjaźnie "podwórkowe" czy szkolne, które trwają całe życie. Zdarzają się przyjaźnie "okolicznościowe", to te, które łącza ludzi na jakimś etapie życia przy okazji wspólnych celów i kończą się po jakimś czasie... rozchodzą się drogi.

Jak to się dzieje, że z niektórymi osobami praktycznie od pierwszej chwili czujemy taka szczególną więź- porozumienie psychiczne? Przyjaźń to ogromne słowo i bywa trudna... bo nie chodzi o to, żeby się ślepo popierać i słodzić komuś, ale żeby się wzajemnie WSPIERAĆ w ciężkich chwilach i wspólnie cieszyć nie tylko z własnego, ale też z czyjegoś sukcesu czy szczęścia.

Myślę, że przyjaźnie różnią się ze względu na "płeć." Tzn. inaczej wygląda przyjaźń miedzy dwoma Mężczyznami, a inaczej miedzy Kobietami. Chyba u mężczyzn bywa prostsza, bo najczęściej łączą ich wspólne pasje- ryby, samochody, mecze, polityka, sport itd. Natomiast w przypadku kobiet sprawa wydaje się być bardziej skomplikowana, ponieważ kobiety- moim zdaniem- są bardziej złożone psychicznie i emocjonalnie, co pociąga za sobą cały szereg zachowań i oczekiwań, czasem trudnych do ogarnięcia.

Kobiety częściej bywają zazdrosne o drugą kobietę (np. o wygląd, ciuszki, mężczyznę), a mężczyźni częściej ze sobą rywalizują na polu finansowym czy zawodowym (inny rodzaj zazdrości). Najczęściej w przypadku kobiet, jak zauważyłam, powody do zazdrości są mocno wyolbrzymione, a wręcz wyimaginowane.
Niestety nie sprzyja to trwałym przyjaźniom. Doszłam po latach do wniosku, że- do wszystkiego w życiu trzeba dojrzeć (dorosnąć), do miłości i przyjaźni również. Nie sztuka dobrze się razem bawić, kiedy nie ma większych problemów, są pieniądze i zdrowie ale sztuka... być przy kimś, kiedy przychodzą gorsze czasy. Im człowiek starszy tym bardziej docenia obecność Przyjaciela.

Taka bezwarunkowa akceptacja i sympatia drugiego człowieka jest czymś najwspanialszym na świecie (nie mylić z bezkrytycznością). Przyjaciel to ktoś, kogo stać na szczerość względem nas i my ta szczerość przyjmujemy jako przejaw zaufania i dobrych intencji.

Czy istnieje przyjaźń miedzy Kobietą a Mężczyzną? Zdania na ten temat są zawsze podzielone, ponieważ większość osób, kojarzy takie sytuacje z mogącym zaistnieć w tle "podtekstem seksualnym" czy fascynacją erotyczną, uznając, że uniemożliwia to "czystą przyjaźń." Powiem tak- wszystko zależy od charakteru osób. Owszem bywa to trudne, ale nie jest niemożliwe.

Trudność polega na tym, że jeśli kobieta lub mężczyzna (któreś z dwojga przyjaciół) jest w związku małżeńskim, to rodzi to podejrzenie "osoby trzeciej" w związku. Może tak się stać, ale nie musi. Załóżmy, że mężczyzna i kobieta znają się od wielu lat i przyjaźnią, po czym jedno z nich bierze z kimś ślub i zakłada rodzinę. Ale czy to znaczy, że maja pozrywać wszelkie inne kontakty i skupić się na małżonku? Wcale nie, bywa, że małżeństwa się kończą, a przyjaźnie... zostają.

Tak jak powiedziałam- przyjaźń wymaga uczciwości i dojrzałości oraz zaufania. A skoro zaufanie to naturalna rzeczą miedzy przyjaciółmi jest rozmawianie o życiu prywatnym (niekoniecznie sprawach intymnych np, seksu z mężem-żoną). Ale jeśli np. kobieta mówi drugiemu mężczyźnie (przyjacielowi) o kłopotach rodzinnych, to już wymaga pewnej ostrożności w postępowaniu.

W takiej sytuacji, żeby nie stać się "kretem" w czyimś związku, to słuszną reakcją jest- wysłuchać, nie udzielać rad i stanąć z boku, na zasadzie- wybacz, ale takie decyzje musicie podjąć sami i rozwiązać ten problem w małżeństwie. Taka postawa jest jak najbardziej prawidłowa. Przyjaźń wymaga wyznaczenia pewnych granic, żeby nie naruszyć intymności drugiego człowieka. Czasami kiedy rozmawiam z ludźmi padają pytania- "czy rodzic powinien się przyjaźnić z dzieckiem?" odp- zależy jak się tą "przyjaźń" pojmuję.

Na pewno powinny być relacje przyjacielskie... zaufanie, możliwość rozmowy na każdy temat, ciepło w relacjach. Jednakże Rodzic nie jest kumplem z podwórka. W pewnym sensie powinien być "autorytetem" dla dziecka, a tzn. że należy eis wzajemny szacunek i liczenie się ze zdaniem Rodzica, zanim się osiągnie pełnoletność i niezależność finansową. Mówię tutaj o zdrowych relacjach rodzinnych- bez patologii, przemocy i poniżania.

Inne pytanie- "czy należy się przyjaźnić z Szefem (zwierzchnikiem) w pracy?" odp- ja nie jestem zwolenniczka "zażyłych stosunków" w miejscu pracy, Szef to zwierzchnik i winien być zachowany dystans i zdrowe relacje typowo zawodowe. Zwierzchnik to nie koleżanka, której można się wypłakać w rękaw po kłótni z mężem. Bywa tak, że ludzie się przyjaźnią z wcześniejszych lat np. studiów, pracują później razem i nagle jedno z nich awansuje i staje się "zwierzchnikiem". Hm... jest to sytuacja ciężka, bo pomijając relacje prywatne trzeba się zmierzyć z "zawodową rywalizacją" i uznać przed sobą i otoczeniem "zwierzchnictwo" drugiej osoby.

Jedno pewne, że w miejscu pracy trzeba się skupić na pracy i traktować kogoś jak Szefa, skoro nim jest więc kultura wskazana. W życiu nic nie jest takie proste jak się wydaje, a jeśli się chce, żeby coś przetrwało "próbę czasu" to trzeba dołożyć starań, żeby tak było w każdej relacji. Ludzi wiele różni, ale też wiele łączy i na tym co łączy dobrze jest skupić się. Jeśli zbyt wiele różni to należy iść w swoją stronę i pogodzić się z tym, czego nie można zmienić, uznając przy tym prawo do Wolności każdej ze stron.

Jest takie mądre powiedzenie- "O prawdziwości przyjaźni przekonujemy się dopiero pod koniec życia." Przyjacielem jest ten, kto się z Tobą śmieję, ale i płacze... nie może być inaczej. No i ten, dzięki komu uśmiechasz się. Pozdrawiam.