zwątpienie we wszystko co magiczne

[Alice]

Hej,
piszę do Was z dość banalnym, a jednocześnie ciężkim tematem. Bardzo by mi się przydała teraz czyjaś szczera wypowiedź na ten temat.
Czy zdarza Wam się wątpić w to, co robicie, w co wierzycie? Niby sprawa banalna - miliony ludzi pewnie codziennie podważa swoją wiarę np. w boga chrześcijańskiego. 

"Siedzę" w witchcrafcie już 3-4 lata, przeczytałam mnóstwo rzeczy, ale też mnóstwo rzeczy robiłam. Zaangażowałam się w to całą sobą, a w sumie to nie musiałam - jak się coś czuje, to "samo się robi". 

Jednak ostatnio coś we mnie pękło. Pomyślałam o wielu rytuałach, zaklęciach, manifestacjach, które do tej pory się nie sprawdziły. Wcześniej pamiętałam te, które wyszły, a zapominałam o tych, które nie wyszły. Ale gdy spojrzeć na nie łącznie, to coraz bardziej dostrzegam tam przypadek... 
Albo tarot - dużo ich rozkładałam dla praktyki, prowadziłam dziennik. Niektóre się sprawdziły, niektóre nie - znowu kwestia przypadku. 
Miałam też okres pracy z bóstwami, ale to też było na zasadzie: raz proszę o "znak", dostaje go - super, cieszę się, +100 do wiary. Drugim razem proszę o znak - nie dostaję, myślę sobie "noo, pewnie nie zasłużyłam, nie ten dzień, może o za dużo proszę" itp. Ale to nie powinno być aż tak wybiórcze, że sama próbuję "górę" tłumaczyć. W ten sposób można sobie udowodnić wszystko i nic. A jak się czyta historie ludzi, którzy wręcz prowadzą symboliczne dialogi, w sensie że wszystko jest takie jednoznaczne, to można się trochę rozczarować...

Kiedy zaczynałam wątpić i uswiadomiłam sobie, jak wiele moich "osiagnięć magicznych" było przypadkami (bo jeśli połowa wyszła, a połowa nie, to jak to inaczej nazwać?) to jeszcze resztkami wiary kontynuowałam praktykę. Wtedy zrobiłam kilka rzeczy i postanowiłam, że jeśli one nie wyjdą to będę miała dowód, że to wszystko było losowe. Pamietam też głupie zwracanie się do niczego konkretnego, po prostu "niech ktokolwiek, cokolwiek jeśli tam jest i do tej pory z jakiegos powodu ignorowalo moje starania, prosze niech teraz ten jeden raz pomoze mi to spelnic - JEŚLI mam kontynuowac to, co robie" . Zdaje sobie sprawe, ze to bylo trochę głupie, ale byłam w desperacji. Oczywiscie nic sie nie udalo, nic. To był moment, kiedy dostalam mentalnie wiadro zimnej wody na głowę. 

Ja wiem, że to teraz tak brzmi, jakbym była dzieckiem, które po 5 minutach próbowania stwierdziło, że coś jest niemożliwe - ale tak nie jest. Poświęciłam kilka lat i serca dla tego. Przez długi czas moja wiara, że to jest prawdziwe, była niezachwiana. Teraz jestem wręcz smutna i sfrustrowana - bo było dla mnie coś ogromnie ważnego, a przede wszystkim budowało moją wizję świata. Jak teraz myślę, że życie to "tylko to", tylko to co jest, co widać, że rzeczywistość jest tak płytka, to naprawdę odechciewa mi się żyć. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Chciałabym znowu uwierzyć, bo kochałam to i nadawało mi to sens. 
Ale coraz bardziej boję się, ze własnie to była jedyna prawdziwa rzecz w tym - że to było po prostu zajęcie, które mogło być ucieczką od rzeczywistości, która no - nie jest zbyt ciekawa. Myśl, że magia istnieje, że istnieją ogólnie rzeczy, których nie widzimy całkowicie zmieniała to, jak patrzyłam na rzeczywistość. A teraz po raz pierwszy od lat widzę ją jak "zwykły" człowiek. Nie podoba mi się i to strasznie, ale uwierzyć na siłę też nie potrafię.


Witchcraft od typowej religii (poza tym ze to praktyka a nie religia) różnił się dla mnie tym, że mógł mieć namacalne dowody. Jeśli zrobisz A, to dostaniesz efekt B. A nie że raz dostaniesz, a raz nie. 


Rozpisałam się, ale naprawdę leżało mi to na sercu.

Jeśli ktoś ma jakiekolwiek przemyślenia - nie tylko odnośnie mojej sytuacji, ale np o swojej albo ogólnie na jakis pokrewny temat - to zachęcam do podzielenia się.

[Chaosol]

Witaj.

Jakkolwiek to nie brzmi - to było do przewidzenia, że tak się stanie. Zwątpienie w tematach okultystycznych przychodzi często i gęsto u wielu osób. Wynika ono z różnych czynników, wymienię Ci kilka:

- większość wiedzy magicznej jaka jest dostępna to domniemanie w jaki sposób działa percepcja i w jaki sposób można na nią wpłynąć. Niekoniecznie jest to pewność. 

- okultyzm jest dyscypliną eksperymentalną skupioną na badaniu niepoznanych ludzkich możliwości

- przekazywana wiedza często zakrawa o zabobon, powtarzane i wątpliwe hasła, przypuszczenia oraz utarte frazesy z XIX wieku  świat  się troszkę zmienił od tego czasu, dużo spraw uznawanych za cudowne zostało wyjaśnione
- brak profesjonalistów, którzy rozumieją co robią, znają prawdziwe zastosowanie praktyk, a także ich granice. Czy każde źródło z jakiego czerpiemy jest zdatne do picia? 

- subkultura magiczna. Temat oczywisty. Grupa ludzi, których jara klimat, zabawa wizerunkiem, kontakty. Rzadko konkretne badania. Generuje to dezinformację.

Magia na początku jest fajną zabawą. Uczy innego podejścia do świata, zabawy z umysłem oraz wpływu na świat jaki nas otocza. Również rozwija zmysł abstrakcji. Lecz natura ludzka to trudny do okiełznania temat i bez trzezwego podejścia rozbijasz się o ścianę absurdu. Z tego co powyżej wymieniłem zazwyczaj adepci dążą do osiągnięć jakie nie są możliwe na ich etapie. Akurat wybrałaś czarostwo, a ono weryfikuje szybko, gdzie są obecne granice

Więc tak, wszystko co wymieniłaś to prawda. Dużo działań i efektów to zwykłe przypadki. Jeszcze więcej to błędna interpretacja sytuacji. Ogrom to używanie technik nie mających prawa to dać. Więc zostaje smutny świat realizmu?

Niekoniecznie.  Realizm i "normalne podejście do życia" jest usłane podobnymi kwiatkami. Wieki historii pokazują na nas palcami, jak mocno zmieniał się ogląd na to co możliwe. Dlatego nie polecam Ci wierzyć na siłę. Weszłaś już na taką drogę, że wątpie iż jest to możliwe. Wiara dla samej wiary to ograniczanie własnego intelektu. Podobnym ograniczeniem jest racjonalizowanie i zadowolenie utartym w społeczeństwie "bo tak".

Moim zdaniem problemem są  oczekiwania i to w jaki sposób postrzegasz magię. Moja porada: zredefiiuj magię we własnej głowie, szukaj i bądź otwarta na każdą możliwość. Daj sobie świeżość. I koniecznie sprawdź wszystko na sobie. Jak będziesz uparta to w końću trafisz. Świat to naprawdę magiczne miejsce. I nie są mu nawet potrzebne do tego wybujałe słowniki demonologiczne.

A na koniec na pocieszenie osobista anegdota. W osobistej praktyce czasami zdarzają się rzeczy przeczące logice. Wpływają na świat wokół. Występują niezwykle rzadko i statystyką ich nie wyjaśnisz. Te drobne incydenty pojawiają się czasami w wyniku celowych działań. Już to powinno Ci pokazać, że magia to trudny chleb, pełen ślepych trafów, a często szybciej coś osiągniemy normalnymi środkami. Robiąc magię piszesz się na niewiadome.

Powodzenia w rozgryzaniu własnej głowy! :3

[LittleBigGinger]

Też miałam kiedyś chwilę zwątpienia, ale z perspektywy czasu wiem że nie wszystkie rzeczy o które prosimy są dla nas dobre, i jeśli jakiś rytuał nie wyszedł, to prawdopodobnie dla tego że gdyby wyszedł zablokował by naszą najlepszą ścieżkę.

Nie wszystkie rytuały które robimy są ze szczerą wiarą i intencją, a to jest jeden z głównych warunków ich działania. To właśnie niezachwiana wiara, usilne pragnienie, sprawia że rzeczywistość sie nagina.

A druga kwestia, ja w swojej praktyce uważam że zrobienie samego rytuału to nie wszystko, trzeba też ruszyć świat materialny.

Jak robisz rytuał na wygranie w totolotka, ale nie kupisz losu, to jak niby masz wygrać? Jeśli robisz rytuał na przyciąganie finansowe, ale nie masz pracy, nie szukasz jej, ani nawet nie szukasz bogatego faceta, to jak pieniadze mają przyjść.

Większość rytuałów które sie u mnie nie spełniły to właśnie te w kierunku których nic nie zrobiłam. Działanie magiczne powinno być podparte działaniem w świecie materialnym, bo właśnie tutaj ma ono przynieść efekt.

Jeśli chodzi o tarota, działają te same zasady. Tarot może gadać bzdury, bo ma gorszy dzień, nie chce współpracować, albo ma kaprys że chce różową świeczkę zamiast białej. Albo stawiasz go w takich emocjach że jak przyjaciel pokaże ci to co chcesz zobaczyć, żeby zrobiło ci się lepiej.

Ale pamietaj, zasada "as above, so below", "jak na górze tak i na dole", jest podstawą magii, "jak działasz w świecie astralnym, tak rób i w świecie materialnym", Magowie i Maginie, Wiedźmy, Czarownice, Szamani, wszyscy my Inni, jesteśmy łącznikami dwóch światów, i żeby osiągnąć nasz cel musimy pracować na obu płaszczyznach

[LittleBigGinger]

poza tym, w pracy z bóstwami, przeczytaj mój podpis, jesr bardzo trafny, pytanie tylko czy wiesz czego chcą w zamian za spełnienie twojej prośby?

[HermetycznieŚwiadom]

Jeśli coś się nie sprawdza to to wymień,szukaj innych systemów i technik,może w nich osiągniesz wysokie loty a obecna sytuacja naprasza się sama do zmiany,spróbuj czegoś z półki wyżej,na co czaiłaś się miesiącami,tak żeby depnąć nowy ląd,to pomaga w każdej dziedzinie życia,nowe światło na sprawę,wywalaj zbędne śmieci żeby zrobić sobie miejsce.

[Adrianna]

Obawy i zwątpienie to bardzo dobry znak. Osoby, które wątpliwości nie mają i wszystkie rozumy zjadły, no cóż... Ciężko wśród nich egzystowac, a i ich nieomylność wątpliwa. Także tym akurat się nie przejmuj.

Jeśli nie działa to może warto liznąć czegoś innego? Tak jak pisze wyżej Hermetyczny ponad to, z wątpliwościami można funkcjonować. Próbuj dalej. Co nie działa, zostawiaj. Co działa, przyjmuj.

Nie wiem skąd w nas ludziach taka potrzeba pewności. Moim zdaniem, trzeba się przyzwyczaić, że tej pewności nie ma. Wszyscy możemy się mylić jak i mieć rację. I nie sądzę, że dożyjemy momentu, w którym będziemy wiedzieli kto jest górą. Także nie przejmuj się. Nie win siebie przede wszystkim, za to co czujesz. W ten sposób wzrastasz i się rozwijasz. To dobry znak.

[BPW]

Zwątpienie sprawia że zaczynamy się "bać".
Ja także zwątpiłem w wiele rzeczy. Nie wiedziałem w co wierzyć. Bóg istnieje? A jeśli tak to który? Tego nie mam pojęcia, jednak wiem jedno że musze wierzyć w to co mnie cieszy i sprawia że nie zwątpię.

Tutaj to do drugiego rytuału. Nie nie zasłużyłaś. Za pierwszym razem dałaś z siebie 100 procent. Za drugim pojawiły sie wątpliwości i ryt nie wyszedł. Twoja nadzieja która dawała "power" temu rytowi zgasła jak zapałka która miała zapalić fajerwerki. (nie było efektu). Wszystko jest dobre a zarazem złe.
Pytanie tylko jak na to popatrzysz.

Nie powinnaś się poddawać. Ja aby ujrzeć poświatę aury spędziłem 3 lata codziennych ćwiczeń. I ujrzałem. A po 6 latach potrafię wzbudzać świadomie emocje (zmieniać je na nawet kilkuosobowej grupie). Miałem 10 lat. A potem dzięki temu z łatwizną w dwa lata nauczyłem się przesyłać energię na odległość - a tym samym uzdrawiać. I bym poświęcił nawet kolejne 10 lat aby się tego nauczyć.

Za rok zacznę sie 2 rok uczyć OOBE, a jednak nadal wybudzam się przy wibracjach (ALE JEDNAK PRÓBUJĘ).
Nie zrażaj się do CAŁEJ EZOTERYKI ponieważ jedna dziedzina nie poszła. To jest jak przedmioty w szkole. Plastyka idzie, a chemia nie (lub na odwrót).

I moim cele nie jest napisanie najdłuższego postu, abyś miała kazanie. Staram sie stwierdzić fakty, które chyba już stwierdziłem xD

Pozdrawiam,
Ɓρω

[Evander]

Amorte,

Zacząłem wcześnie w magię. Wcześnie rozwijałem zdolności operowania energią, wcześnie robiłem pierwsze nieudane ryty, a potem kolejne udane.
Nigdy nie miałem wątpliwości, że magia istnieje. Czasami miałem wątpliwości czy jest czymś więcej niż "głowologią", ale potem przypominałem sobie o wszystkich momentach, kiedy działy się rzeczy nie dające się wyjaśnić niczym innym, albo kiedy rezultaty zaplanowanych działań zgadzały się tak bardzo, że aż bolały zęby.

W którymś momencie doszedłem do wniosku, że to, że coś mi nie wychodzi nie oznacza, że to coś jest niemożliwe. Oznacza to po prostu, że mnie to nie wychodzi. I tyle.
Magia nie ma żadnych ograniczeń. My je mamy.

Z jakiegoś powodu wiele osób, które znałem, miało takie napady zwątpienia. Niektórym one nigdy nie minęły i albo porzucili magię albo stali się zgorzkniałymi, okultystycznymi sceptykami (twierdzą teraz że np. jeśli efekt magiczny przeczyłby prawom fizyki, to jest niemożliwy, albo ze magia to tylko twoja wyobraźnia).

Nie wiem, czemu tyle osób robiąc magię bez efektów doszło do wniosku, że magia nie istnieje, zamiast do tego że to może ich "klasa postaci" jest niemagiczna, albo mają "za niski level" albo "brakuje im many".
Skąd taki wniosek, że w ogóle posiada się talent do magii, wystarczającą siłę woli i dyscyplinę umysłu jak tez i umiejętność skupiania energii?

Zawsze, kiedy próbuję kogoś początkującego wprowadzać w arkana magii, powtarzam im te rzeczy:
- musisz ćwiczyć, regularnie, nawet pomału. Nie ma magii bez rozwoju osobistego, to się po prostu nie uda.
- magia ma czynić twoje życie łatwiejszym, a nie trudniejszym, a więc
- próbuj na początku robić małe rzeczy, które przekonają cię do istnienia magii i poprawią twoje warunki.

I wiele osób tego nie robi. Niesamowite, że możesz komuś dać dokładne instrukcje i zobowiązać się do odpowiedzi na pytania, w ramach swoich możliwości, a ludzie nawet nie zadają pytań.
Nie zadają pytań, bo niewiele robią. Większość osób, które próbowałem wprowadzać w podstawy magii nie osiągnęła nic, bo zraziła się od razu po paru próbach. Ale z jakiegoś powodu nie powiedzą tego wprost - "wiesz co, Evanderze? Magia to chyba nie jest dla mnie, zajmę się jednak czymś innym". Nawet zdaje mi się, sobie samym tego nie powiedzą w twarz.

Inną kategorią są ludzie, którym zaczyna coś wychodzić, a i tak się zrażają do magii. Bo spodziewali się więcej? Nie wiem. Zdarzyły mi się i takie osoby.



Wracając do twojej sytuacji. Droga, którą podążasz jest po prostu niesamowicie kapryśna. Wiele zależy od twojego własnego biorytmu, od "ustawienia gwiazd". Dla osób, którym jak Ginger albo tupajda, albo jak ja - wyczuwanie i operowanie energią nie sprawiało wielu problemów, sytuacja wygląda inaczej. Jest zupełnie inaczej, jak możesz to "poczuć".

Jak nie możesz, to warto zastanowić się nad paroma rzeczami.
- czy to, co robię i jak to robię ma sens?
- czy posiadam do tego odpowiednie narzędzia, zewnętrzne i wewnętrzne?
- czy może istnieje jakaś inna, lepsza dla mnie ścieżka?
- jak sprawić, żeby jednak mieć lepsze rezultaty?

Na pierwsze pytanie odpowie ci introspekcja i podsumowanie swoich wysiłków i otrzymanych rezultatów. Zebranie w jedno miejsce rzeczy, które okazały się być nieco bardziej skuteczne od innych. Skupienie się na nich i rzeczach dookoła.

Na drugie, szczerość wobec siebie i medytacja. Czy potrafisz medytować? Czy masz kontrolę nad sobą i swoimi emocjami? Czy twój umysł jest twoim sprzymierzeńcem, czy twoim wrogiem? Czy masz fizyczne możliwości do uprawiania magii tak, jak powinno się ją uprawiać?

Trzecie pytanie wymaga poczytania i poszukania. Ja osobiście polecam Ophiela, nie dlatego, że jest taki fajny, tylko dlatego, że wyjaśnia wiele praktycznych rzeczy odnośnie uzyskiwania praktycznych rezultatów. Ale świat nie kończy się tylko na Ophielu, jest pierdylion dróg magicznych i być może warto poeksperymentować, jak to stwierdził Hermetyczny powyżej.

A na czwarte pytanie, to pomijając powyższe trzy rzeczy, może warto poradzić się dobrej wyroczni, sprawdzić predyspozycje kartami itd. Warto wiedzieć, czy w ogóle ma się naturalne predyspozycje i do czego.


Szczerze, zawsze uważałem, że magia powinna być praktyczna i czynić nasze życie łatwiejszym.
Ale mam świadomość, że "łatwiej to powiedzieć, niż zrobić" i sam nie ustrzegłem się wielu dziwnych błędów.
Niektóre miały konsekwencje, trwające do dzisiaj i wpływające na moją efektywność.

Smutno ci, bo nie uzyskujesz upragnionych rezultatów z taką powtarzalnością, aby nie mieć wątpliwości czy to, co robisz ma sens. Ja cię rozumiem, sytuacja wydaje się kiepska.
A powiedz jak byś się czuła na moim miejscu, wiedząc, że pewne rezultaty można uzyskać powtarzalnie taką i taką techniką, bo sama ją opracowałaś, ale masz obecnie tak "mało many", że nie jesteś w stanie ich wykonać - prawidłowo? I uzyskać efektów, do których uzyskiwania jesteś przyzwyczajona?


Podsumowując to wszystko, nie daj się. Nie daj się zwątpieniu, bo życia szkoda. Poszukaj, poczytaj, poeksperymentuj. Spróbuj też porobić działania magiczne obliczone na... uzyskiwanie lepszych rezultatów działań magicznych. To takie trochę meta, wiem, ale potrafi zadziwić.

Dasz radę.


PS.
Zacznij od małych praktycznych efektów. Świadome śnienie nie jest złe na początek. Przywołanie Ideału, jeden z zamieszczonych przeze mnie rytuałów też ma względnie niski poziom wejścia. Cokolwiek przekona cię w sensownym czasie do prawdziwości magii, da ci ogromnego kopa w rozwoju.

[Nikodem]

Z tą wiarą i niewiarą to sprawa zawsze była kontrowersyjna.

_____________________________
Teraz czas na trochę frazesów, którymi każdy się dzieli, więc i ja muszę.
A niżej będzie o moich wątpliwościach. xD
_____________________________


"Który bóg jest prawdziwy?
W co wierzyć?
Co jest możliwe?"
i podobne pytania pewnie trapią czasem każdą czarownicę, okultystę, czy maga posiadających minimum dystansu do swojej praktyki i kszynę krytycyzmu.

Wątpienie jest bardzo ważne i daje pozycję wyjściową do zrozumienia "po co nam wiara", "po co nam magia" i tak dalej.

Zarówno religie i systemy magiczne pomagają uporządkować świat.
W naszej głowie.
I to jest, moim zdaniem, ich najważniejsza rola.
Pozwalają znaleść spokój - tą powtarzaną w górnolotnych frazesach harmonię ze światem; pozwalają zasypiać spokojnie, bez obaw o przyszłość, niesprawiedliwość, nieznane, śmierć.
Pozwalają żyć tu i teraz, porządkując tematy i zagadnienia, które wywołują niepokój i frustrację (być może ukryte i nie zawsze uświadomione).
Pozwalają pogodzić się z tragediami i nieszczęściami.
Pozwalają odnaleść sens w życiu - po za oczywistym, biologicznym przekazaniem życia dalej, w niekończącej się sztafecie istnienia. ;P

Mamy mnogość religii i systemów magicznych - więc każdy może odnaleść swój sens.

--------------
Jednak jest w tym coś więcej - a mianowicie systemy magiczne i religijne tłumaczą naturę świata i jego mechanizmy - również te, których współczesna nam nauka jeszcze nie tłumaczy i takie, które wymykają się naukowemu poznaniu.

I to zwykle po tych "niemierzalnych" owocach praktyki próbujemy znaleść odpowiedź "czy magia/religia jest prawdziwe?!".

Najprostrzą odpowiedzią byłoby podsumowanie tego zdaniem:
"Najważniejsze, by religia/system były prawdziwe, ale DLA NAS SAMYCH."


____________________________

Koniec frazesowania, bo ile można.
A teraz czas się trochę pouzewnętrzniać. xD
____________________________

A więc wątpiłem.
Wielokrotnie.

Kiedy robie rytuał na fajną pracę - i ją dostaję, mogę uznać, że czary zadziałąły. Ale czy na pewno?
Może jestem tak zejebisty, że i bez czarów by mnie wzięli?
Możliwe.
Jest powód by wątpić w czary!

Kiedy robię rytuał na pogodę - i pogoda zmienia się na porządaną, mogę uznać, że magia działa.
Ale czy napewno? Pogoda i tak często zmienia się sama - może mam szczęście?
Możliwe.
Jest powód by wątpić w czary!

(rytuał pogodowy udaje się kilka razy pod rząd? i co z tego? może mam dużego farta - to się czasem zdarza!
Nawet trzeba wątpić!)

Spotykam jakiegoś Ducha. Rozmawiamy za pomocą kart.
Widzę go, odpowiada z sensem.
No ale. Mogę mieć majaki, mogę podkręcać sobie interpretacje kart, by mi "pasowało".
To możliwe.
Jest powód by wątpić w czary i duchy! - a może nawet we własne zdrowie psychiczne. xD

---------------
Pełno jest praktyk, w które można wątpić lub wierzyć.
Więc trochę wierzyłem i trochę wątpiłem.
---------------

Jednak jest taki moment, kiedy wątpić jest ciężej.
A ten moment nastaje w momencie, kiedy trzeba wejść w bezpośrednią interakcję z duchowym problemem - i ta interakcja ma realny, bieżący (nie raz fizyczny) wpływ na np. źródło problemu - i może być doświadczana przez innych odbiorców niż ja i duch. xD

I pierwsza sytuacja, po której przestałem wątpić, to przypadek "wypędzenia" z ciała ofiary szkodliwego ducha.

Jako ciekawostkę mogę powiedzieć, że przekonujące było np. "wicie się ofiary" w spazmach (przypominających bardzo żywo te z filmów o egzorcyzmach - to był taki moment, kiedy nie zdziwiłbym się, gdyby ofiara, powykręcana zaczęła wpełzać po ścianie - do czego nie doszło - grawitacja jeszcze działa xD ) - w odpowiedzi na próbę wypędzenia kierowaną tylko moją wolą.
Mimo, że ofiara była w transie i nie była przytomna, nie chciałem wykonywać żadnych gestów, ani używać słów - by mieć pewność, że faktycznie mam doczynienia z duchem - a nie jakąś podkrętą ofiary, czy moją. W końcu wątpliwości w zasadność magii to podstawa jej skutecznego zgłębiania!

Drugą trafiającą do mnie ciekawostką był fakt, że po przebudzeniu ofiara dokładnie opisała wizje, których doświadczała, prócz fizycznego bółu, w trakcie transu.
A opis wizji wyglądał mniej więcej tak:
"Była pustka. Przedemną pojawiła się TA postać. Stała i patrzyła. Nagle za nią pojawił się wielki wąż. Wraz z wężem zaczęli się oddalać, aż odeszli."

Jest to o tyle istotne, że podczas czarów skorzystałem z pomocy Welesa, którego zoomorficzną postacią jest właśnie Wielki Żmij - o czym ofiara też pojęcia nie miała.

Po tamtym "wypędzeniu" ofiara przestałą być ofiarą i mogła cieszyć się życiem, bez "współlokatora".

I właśnie - to był tylko pierwszy przypadek, który utwierdził mnie w przekonaniu, że "ta cała magia" to nie są jakieś moje schizy i podkręty, tylko jest w tym sens i moc - nawet jeśli nie zawsze rozumiem dlaczego działa i czemu czasem nie działa. ;]

_____________________
Myślę, że każdy musi znaleść swój punkt, w którym powie sobie: "już nie muszę wierzyć, bo WIEM, że magia istnieje i działa".
Także powodzenia!

[xao]

Myślę, że mój wywód będzie znacznie mniej optymistyczny od przedstawionych powyżej, zatem zacznijmy jakimś pozytywnym aspektem.

Jak już najpewniej zauważyłaś, społeczność okultystyczno-magiczna posiada sporą nadreprezentację osób z nadętym ego. Możemy tylko hipotetyzować dlaczego tak się dzieje. Po pierwsze, magia przyciąga osoby z kłopotami życiowymi, których nie są w stanie rozwiązać konwencjonalnymi metodami. Ilość postów generowanych przez nowo zarejestrowane osoby w dziale o rytuałach miłosnych jest chyba dobrym obrazem tej sytuacji. Skrzynki pw osób, które się tam kilka razy udzieliły kolejnym. Teraz nie zrozumcie mnie źle, to nie jest coś co potępiam lub kiedykolwiek potępiałem. Chciałbym raczej zwrócić uwagę na to, że innymi słowy, są to osoby, które przez dłuższy czas lub nawet chronicznie w jakiejś sferze życiowej są bezsilne. Ludzie nie lubią być bezsilni, sprawia nam to psychiczny dyskomfort. Psychiczny dyskomfort z kolei można sobie kompensować. Poczucie przynależności do elitarnego grona osób, które wiedzą co tam w astralu piszczy bardzo często może prowadzić do, nierzadko skrywanego, uczucia wyższości.
Po drugie, bądźmy ze sobą szczerzy, mistycyzm i magia przyciągają dziwne osoby. Zarówno w tym neutralnym/dobrym sensie (jako osoby mające dosyć niespotykane zainteresowania, wiedzę i często specyficzny manieryzm), jak i złym (na swojej drodze spotkałem ogromną ilość oszołomów zajmujących się magią). Ludzie są istotami społecznymi. Odstawanie od grupy może być nieprzyjemne. Ponownie, niektórzy czują się lepiej jako osoby „magiczne”, ponieważ dodają do obrazu swojej osoby pewną unikalną wartość, co pozwala im racjonalizować swoje niedopasowanie społeczne. Podkreślam ponownie, to niekoniecznie coś złego, jednak również niekoniecznie coś przyjemnego.
Teraz połączmy te dwa elementy z łatwopalnym paliwem, jakim jest bardzo młody wiek rozpoczęcia praktyki magicznej – co jest coraz częstsze. Niezwykle plastyczny umysł, który z jednej strony łaknie akceptacji, z drugiej wyjątkowości pod wpływem pompatycznej społeczności magicznej łatwo popada w rozmaite ego-tripy.
Przedstawiłem tutaj skrajne przykłady. Ale nawet jeżeli żaden z powyższych elementów nie dotyczył nikogo z was, to niech pierwszy rzuci kamieniem ten kto nigdy nie czuł się odrobinę bardziej wyjątkowy w porównaniu do tych „zwykłych ludzi”.
Biorąc pod uwagę to co napisałem wyżej, tj. nieuchronne chociażby delikatne odczucie wyjątkowości, sama pomyśl o swoich odczuciach w momencie kiedy cały twój model rzeczywistości rozsypuje ci się przed oczyma poprzez utratę tego magicznego spojrzenia na świat. Sama napisałaś:

„Chciałabym znowu uwierzyć, bo kochałam to i nadawało mi to sens.

Ale coraz bardziej boję się, ze własnie to była jedyna prawdziwa rzecz w tym - że to było po prostu zajęcie, które mogło być ucieczką od rzeczywistości, która no - nie jest zbyt ciekawa. Myśl, że magia istnieje, że istnieją ogólnie rzeczy, których nie widzimy całkowicie zmieniała to, jak patrzyłam na rzeczywistość. A teraz po raz pierwszy od lat widzę ją jak "zwykły" człowiek. Nie podoba mi się i to strasznie, ale uwierzyć na siłę też nie potrafię.”

Nie ma już tej wyjątkowości, prawda? Pozostaje być „zwykłym człowiekiem”. Pytanie czy rzeczywiście chociaż tym? Moim zdaniem osoba „tracąca magię” (bo nie oszukujmy się, taka dewastacja postrzegania rzeczywistości właśnie tym jest, zarówno metaforycznie jak i praktycznie) stają się kimś mniej niż „zwykłym człowiekiem”. Szczególnie jeżeli zajmowała się magia bardzo długo, lub jeśli swój punkt startowy miała z tych sytuacji o których pisałem wyżej i po drodze nie uporządkowała swojej głowy. Wielu magów zapomina jak rozwiązywać sprawy „normalnie” (PONOWNIE zaznaczam, ze nie ma nic złego w wykorzystywaniu magii w sposób praktyczny, dla poprawy swojego życia!). Przez co po tego typu upadku swojej wiary okazuje się, że ich cała wola była zbudowana na identyfikacji i działaniu poprzez magię. Pomimo licznych ćwiczeń mających budować również charakter, taka osoba po utracie magii jest mniej niż „zwykłym człowiekiem”. Innymi słowy, bardzo wiele osób jest wielkimi magami, ale małymi ludźmi. Przy chwilowej blokadzie magicznej stają się tylko i wyłącznie małymi ludźmi.

W pierwszym zdaniu napisałem, że zacznę od czegoś pozytywnego, ale póki co wieje depresją, więc przejdźmy do optymistycznej konkluzji. W twojej sytuacji możesz, chociażby poprzez praktykę małymi kroczkami, zredefiniowanie magii (jak radziły osoby wyżej) i zbudowanie nowego, bardziej racjonalnego modelu magii, powrócić do tego upragnionego odczucia magiczności. Ale może również ten „upadek” zinterpretować na swoją korzyść, jako część drogi (czymkolwiek by ona nie była) i wykorzystać jako okazję do poskładania w całość swojej odrobinę wybrakowanej „zwyczajnej osoby”. Kiedy to zrobisz, to warto spróbować to o czym wspomniałem przed momentem, tj. odbudować swoją „świątynię”. Podpowiem tylko, że na przestrzeni tysiącleci magia miała przeróżne definicje, domniemane mechanizmy działania, zastosowanie, a co najważniejsze miejsce w modelu rzeczywistości uznawanym przez daną grupę osób za prawidłowy/zbliżony do faktycznego stanu rzeczy. Kontekst ma znaczenie. Warto liznąć odrobinę historii magii, żeby ten kontekst zaobserwować. Filozofia też może być przydatna – szczególnie przerabiana w sposób chronologiczny. Może zauważysz, że pewne koncepty stosowane w magii obecnie, były właściwe do kontekstu kompletnie niepasującego do obecnej wiedzy o świecie? Może przez to pewne twoje wierzenia i przekonania się zawaliły, bo nie wytrzymały pod naporem rzeczywistości?

Jako ciekawostkę dodam, że wymuszone załamanie magicznego obrazu rzeczywistości może być paradoksalnie praktyką magiczną. Crowley w jednym ze swoich tekstów (Liber OS Abysmi vel Daath) opisał metodę opierającą się na skrajnym racjonalizmie, kwestionowaniu magii i zaprzestaniu wszelkich praktyk. Metoda ta miała za zadanie „złamać” logiczny umysł i wystrzelić Adeptusa Exemptusa ponad Otchłań.

Ciekawostka numer dwa: niektóre religie w swoich mistycznych aspektach/odłamach również opisują pewnego rodzaju utratę wiary i kontaktu z Bogiem. Np. w teologii chrześcijańskiej nazwano to ciemną nocą duszy. Istnieją paralele pomiędzy tym opisywanym stanem a doświadczeniami o których mówią niektóre ścieżki magii.
Tutaj kończę mój pseudoterapeutyczny wywód, który mam nadzieję pozwoli Ci spojrzeć na sytuację w korzystniejszym świetle. Pamiętaj jednak, że zaprezentowałem Ci tutaj tylko i wyłącznie odmienny sposób spojrzenia na sprawę. Być może to co pisały osoby wyżej będzie do Ciebie bardzij przemawiać. Przejdźmy zatem do tej bardziej pesymistycznej części.

Kiedy mówimy o sposobie wpływu na rzeczywistość poprzez magie, to myślę, że można wyróżnić dwa podstawowe podejścia do tego tematu. Część osób, zazwyczaj są to praktycy bardziej mistycznych aspektów magii, starają się traktować świat w holistyczny sposób. Nie mówimy tutaj zatem o wpływie na prawdopodobieństwo zdarzenia, co raczej na działanie zgodnie z jakimś „planem”, przeznaczeniem, Wolą czy czymkolwiek innym. Tutaj nie ma znaczenia czy coś jest dziełem przypadku, bo całe życie jest aktem magicznym, częścią większej całości. Odnoszę wrażenie, że przykładem tego podejścia mogą być skrajni Thelemici, którzy twierdzą, że działanie magiczne jest możliwe tylko kiedy jest wykonywane zgodnie z Prawdziwą Wolą (co generalnie samo w sobie jest grubszym tematem, ale nie wchodźmy w to teraz, bo ostatnim razem jak o tym dyskutowałem z kolegą to trwało to tak długo zapomniałem iść spać). Innymi słowy pytanie o to czy coś było przypadkiem, czy efektem magicznym byłoby raczej źle zadanym pytaniem (w tym nurcie oczywiście)

Drugie ujęcie, raczej bardziej popularne, mówi o tym, że za pomocą magii wpływamy na prawdopodobieństwo manifestacji pewnego zdarzenia. O ile wbrew pozorom pojęcie prawdopodobieństwa w sensie matematycznym wcale nie jest takie nowe (za sprawą ogromnego wpływu filozofii Arystotelesa na zachodnią myśl filozoficzno-naukową bardzo długo uznawano przypadek za wyłom w racjonalności świata – coś niepoliczalnego), to część ścieżek magicznych (w gruncie rzeczy pozbawionych teurgii jako takiej) rozumiała to intuicyjnie. Potem podchwyciła to magia chaosu. P. Carroll nawet próbował tworzyć jakieś dziwaczne wzory na obliczenie sukcesu magicznego (możliwe, że nawet lata temu wrzucałem tutaj jakieś posty na ten temat).

Oba ujęcia mają pewien zasadniczy problem. Pierwsze, nadaje ogromnej subiektywności działaniom magicznym (co niekoniecznie musi być złe w zależności od tego czego ktoś oczekuje). Ale cały ten koncept wywala się i rozwala sobie głupi ryj jeżeli do zwolennika tego nurtu zgłosi się osoba, która twierdzi że jest przeklęta bo ją chłopak rzucił i złamała sobie nogę, a ta pobłażliwe kiwa głową i odpowiada, że złe rzeczy po prostu się zdarzają i mogą być przypadkiem. Również widzicie tu pewien fikołek logiczny? Bardzo wybiórcze myślenie.
Drugi nurt ma inny problem. Mianowicie niewielu magów jest wyposażonych w narzędzia i chęć do faktycznego weryfikowania swoich efektów w sposób policzalny.

„Kiedy robie rytuał na fajną pracę - i ją dostaję, mogę uznać, że czary zadziałąły. Ale czy na pewno?
Może jestem tak zejebisty, że i bez czarów by mnie wzięli?
Możliwe.
Jest powód by wątpić w czary!

Kiedy robię rytuał na pogodę - i pogoda zmienia się na porządaną, mogę uznać, że magia działa.
Ale czy napewno? Pogoda i tak często zmienia się sama - może mam szczęście?
Możliwe.
Jest powód by wątpić w czary!
(rytuał pogodowy udaje się kilka razy pod rząd? i co z tego? może mam dużego farta - to się czasem zdarza!
Nawet trzeba wątpić!)”

Nikodem, co ciekawe właśnie o tym mówię. To się da zweryfikować. Da się to policzyć z zastosowaniem statystyki wykorzystywanej w naukowych badaniach empirycznych, tylko potrzeba do tego sporo pracy i jedna osoba raczej się ze wszystkim nie wyrobi. Chyba dlatego od dłuższego czasu korciło mnie żeby tu wrócić. Będę potrzebował waszej pomocy w kilku eksperymentach, które wykluczą błędy poznawcze i mogą nam powiedzieć co w magii istnieje a co nie.
W zasadzie powoli zaczynam. Jak tylko zgromadzicie odpowiednią ilość danych w temacie gdzie zapisujecie wyniki dywinacji na spółki giełdowe, to będę chciał obliczyć czy ta metoda faktycznie daje coś więcej niż losowe strzelanie wraz z błędem poznawczym, który każe nam zwracać uwagę na sukcesy. Być może efekt będzie widoczny tylko u osób, które korzystają ze specyficznych metod relaksacyjnych przed zadawaniem pytań? Może jeszcze coś innego będzie na rzeczy? Takich spraw lepiej nie rozstrzygać na oko. O innych pomysłach, w które również się włączę magicznie, a nie tylko analitycznie będę pisał za jakiś czas. Liczę na duży odzew!

Jeszcze kilka gorzkich słów dotyczących wielu pojęć i modeli magii. Wiele z konceptów jest w magii wykorzystywanych jako abstrakty. Swego rodzaju mentalne skróty będące „zbiorem” pewnych cech, emocji, wzorców zachowań, czy odczuć. Problem pojawia się kiedy część z tych pojęć jest traktowana jako faktycznie istniejące niemal namacalne obiekty bez jasnych na to dowodów. Jeszcze większy problem polega na tym, że pojęcia te są wprowadzane do wielu modeli. A modele te oczywiście są wewnętrznie spójne (co nie znaczy, że prawdziwe). Przez co w wyniku zwykłego logicznego myślenia można dojść do pewnych wniosków o możliwościach i mechanizmach magii (często nawet o podstawowych mechanizmach na których stoją całe systemy magiczne). Zbyt wiele osób zapomina, że to są modele, bardzo często niepoparte zupełnie niczym niż wspólnym potakiwaniem osób, które ‘wsiąkły” w ten konkretny model. Dlatego kiedy ktoś mówi, że coś jest możliwe za pomocą magii należy zadawać pytania: czy udało się to zaobserwować wielokrotnie? Czy ktoś próbował coś z tego policzyć o ile oczywiście jest to możliwe? Czy da się dostarczyć przekonujących dowodów na istnienie danego zjawiska? Czy mamy do czynienia z obserwacją, czy raczej z wnioskowaniem na podstawie wewnętrznie spójnego (co nie znaczy, że prawdziwego) modelu? Nie zrozumcie mnie źle. Hipotetyzowanie jest dobre. Jest potrzebne. Ale nie zapominajmy, że jest tylko właśnie tym – stawianiem tez do zweryfikowania.

Kończąc optymistycznym akcentem, jak napisali moi poprzednicy, praktykując dość długo, dochodzi się do bardzo dziwacznych efektów, które trudno tłumaczyć. Szczególnie ciekawe jest to kiedy masz okazję popraktykować z jakąś grupką znajomych. Łatwiej weryfikować niektóre efekty. Na podstawie mojej praktyki odnoszę wrażenie, że najłatwiejsze i najskuteczniejsze mogą być nawet spore efekty, ale świadomie mocno oddalone w czasie.