Królowa Via Nocturna

[Poisoned]

Przepraszam, ale nie wiem, czy to dobry dział xD.

Via Nocturna jest to określenie oznaczające ścieżkę nocy, jako senny i realistyczny sabat czarownic i czarowników. Zazwyczaj odbywający się w późnych godzinach nocnych, kiedy księżyc jest w pełnej lunacji. Na ścieżce Via Nocturna spotykamy też wiele praktyk i dróg życia oraz ich bogów i bogiń, duchów powiązanych z arkanami nocy. Stoją oni na straży nocnych misterów i patronują adeptom nocnej ścieżki.

Pośród wielu bytów patronujących ścieżce znajdujemy:

1. Hekate – pradawną, grecką boginie nocy, czarnej magii i rozstai

2. Exu – w brazylijskim kulcie zwanym kimbandą Exu są duchami nocy, ognia i rozstai.

My zajmiemy się tutaj jednak innym bytem, którego spotykamy w kabale oraz w pewnym grimuarze z okresu średniowiecza zwanym „Czerwoną Księgą Appina”.

Mowa tutaj o Naamah, która występuje w w powyższej księdze jako królowa nieumarłych, strachu i oczywiście nocy. Jest ona przestawiana jako pomocnica Lilith ( królowej demonów ).

Naamah rządzi nocą, jej misterium i jest matką wszystkich nocnym istot.

Przedstawiana jest jako półnaga kobieta w koronie o trupio-bladej skórze, otoczonej chmurami burzowymi i cieniem.

Ona jest matką wampirów i wilkołaków i może być wykorzystywana jako bogini – patronka dla obu ścieżek.

Tutaj wykorzystujemy ją jako inicjacyjny kontekst na ścieżce nocy, który jest wstępem do duchowego drapieżnictwa i shapeshifingu, wykorzystywanego podczas wampirycznych praktyk, chodzących w nocy.



Na drodze ścieżki lewej reki, wykorzystujemy ja jako patronkę arkan nocy i śmierci i poprzez aspekt nekromancki, jesteśmy w stanie otworzyć nasze postrzeganie na związek nocy i śmierci. W tej sferze spotykamy wszystkie bestie nocnego nieba, które poprzez śmierć stały się wiecznie głodne życia. Mowa tu o wampirach i wilkołakach, którym Naamah jest matką. W nowoczesnym kontekście rytualnych praktyk na tym polu, rozumiemy to, co jest nazywane duchowym drapieżnictwem i dotyczy to tych adeptów lewej ścieżki, których instynkty przyjmują formę jak u drapieżców.


Siły i istoty nocy, którymi włada Naamah, zwłaszcza w kontekście i poprzez sigil przedstawiony w „Czerwonej Księdze Appina” zdają się być prawdziwe i realnie opętują podległe im królestwo. Jeśli zatem będziemy traktować je z należnym szacunkiem i lojalnością, otworzą nam swoje arkana. Natomiast, jeśli będziemy prowadzić głupie gierki, możemy zostać pożarci, stając się ich pożywieniem. Przyjmują one bowiem wampiryczne cechy i niosą ze sobą wielkie niebezpieczeństwo.


Źródło: ,,Sitra Ahra''

Jest jeszcze pewien rytuał do tego postu, ale nie wiem,czy podawać... Jak będzie trzeba to podam.

[Anagment]

Ciekawy artykuł. Jakbyś mogła to podaj rytuał

[Void]

Brzmi jak Liber Azerate...

[XapHap]

Trochę tak, jednak w Liber Azerate nie ma zbyt wiele na ten temat. W ogóle w Liber Azerate jest dużo pierdu pierdu... prócz sigili istot oczywiście. Nigdy nie czytałem Sitra Ahra.

[Void]

Chciałbym mieć tę książkę... To co ona opisała, i to co można wyczytać, brzmi dosyć ciekawie.

[XapHap]

A nie ma w pdf-ach w necie?

[Void]

Hmm, nie wiem, ale pasowałoby sprawdzić - kocham wszystko co jest o demonach w średniowieczu, więc i pewnie wezmę się za szukanie.

[XapHap]

Tylko w średniowieczu? Czy współcześnie też leżą w granicach twoich zainteresowań?

[Void]

Średniowiecze opisy są barwniejsze, a ich bezsensowność jest czasem śmieszna. Każde źródło jest dobre, jeżeli się umie je przeczytać.

[XapHap]

Więc interesują cię tylko opisy tych istot,rozumiem?