Pomoc poszukuję kogoś kto powiem co zrobić sprawa skomplkikowana

[Olimpia]

Ej, ale aż mi szkoda tych borderów... waszym zdaniem border nie zasługuje na miłość i ma być już do końca sam i każdy ma od niego uciekać? Pamiętajcie, że to zaburzenie jest przez rodziców - nie wina takiej osoby, że jest chora. Oczywiście terapia ważna sprawa i napewno taki związek jest bardzo trudny... ale mi się żal zrobiło.

[Evander]

Amorte,

Bez terapii to nie ma o czym gadać w ogóle.
Związki z borderówkami to taki cykl:
- kocham cię
- nienawidzę cię
- nie zostawiaj mnie, bo popełnię samobójstwo

Bez chęci po stronie tej osoby aby walczyć z chorobą nic ale to nic się nie osiągnie.
Plus nieleczona osoba stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia partnera.

[Merid♡]

Dodam od siebie,że osoby z borde często rezygnują z terapii czy brania lekow, poniewaz uważają, że są zdrowe,a to otoczenie robi z nich wariata. Cała złość i nienawisc skupia się wtedy na partnerze. Są wyzwiska i pretensje, czasem przemoc fizyczna. Życie z taką osoba to poświęcenie...osoby zdrowej.
Nie warto.

[BPW]

Ja się wtrącę, że jeśli persona z borde naprawdę kocha, to potrafi pójść na terapię. A osoba która kocha bordera powinna ją wspierać i uświadamiać jej że terapia to jedyne wyjście. Jednak fakt jest faktem że border nie chce dopuszczać tej myśli i kończy sie zawsze na szantażu "że jak nie ja to ostatni raz mnie widzisz żywą". Jednak to nie zmienia faktu że te osoby zasługują na miłość i wsparcie.

Pozdrawiam Minijan,
BPW

[Evander]

Amorte,

Nikt nie twierdzi, że nie zasługują, natomiast ludzie bez BPD także zasługują na miłość i szczęście.
Bez emocjonalnego szantażu, wyzwisk, gróźb, przemocy, itd.

BPD to nie wybór danej osoby, tylko choroba. Wyborem tej osoby może być zacząć się leczyć wcześniej, niż później, ale ta osoba tak naprawdę nie ma pełnej kontroli nad sobą i swoim zachowaniem.

Z kolei natomiast osoba bez BPD nie ma żadnego moralnego obowiązku, aby "cierpieć za miliony" w ramach bycia wsparciem i oparciem dla borderówki. Żądanie tego od kogoś jest bardzo egoistyczne w sumie.

Z doświadczenia mogę powiedzieć, że bycie wsparciem i oparciem dla osób cierpiących na zaburzenia psychiczne to wyrzucanie poświęcanego im czasu w błoto - w praktyce bardzo rzadko udaje się pacjenta naprawić, najczęściej jedynie ustabilizować. Ale w momencie kiedy my, czyli strona wspierająca mamy gorszy moment i sami potrzebujemy odrobiny zrozumienia, to domek z kart jakim jest stabilny stan takiej osoby potrafi się rozpaść natychmiast. Przy okazji wybuchając nam w twarz.

Po paru latach człowiek zdaje sobie, że to nie ma sensu - oczywiście pacjent najczęściej ma pretensje wtedy do strony wspierającej, płacz, łzy, zgrzytanie zębów i co to nie tam.
I oczywiście jak chcesz iść zająć się sobą to legion carebearów przychodzi przytakiwać pacjentowi jaki to ty zły byłeś i jaki egoistyczny jesteś, że idziesz swoją drogą. I że w sumie to twoja wina, że pacjent taki jest. A jakoś nikt nie wspomni, jak wyciągałeś pacjenta z czarnej dupy depresji, byłeś, kiedy była potrzeba i w ogóle.

Naprawdę to nie prowadzi do niczego dobrego - życie z osobą cierpiącą na tego typu zaburzenia psychiczne bez szerokiego wsparcia rodziny i pieniędzy prędzej zrobi z osoby wspierającej wrak człowieka niż naprawi pacjenta.

[Cabotine]

BPD powstaje przez nadużycie (często seksualne) i zawłaszczenie w dzieciństwie i częściej dotyczy kobiet. U mężczyzn analogiczna sytuacja raczej prowadzi do narcyzmu (ze względu na inny sposób wychowania w dzieciństwie i płeć mózgu). Znam faceta narcyza, a jego siostra ma BPD. Oczywiście są mężczyźni BPD i kobiety narcyzki. Zaburzenie powstaje w relacji do rodzica/opiekuna i nie ma szans, żeby partner wyleczył kogoś miłością. Jednak słyszałam, że BPD może samoistnie ustąpić po 35-40 rż.
A co do zasługiwania na miłość, to oczywiście każdy zasługuje na miłość, tylko niestety nie każdy ją dostaje. I to chyba przyczyna większości zła na tym świecie.