Spopielona (wiersz)

[Santiago]

Twe zwłoki zwęglone, tak piękne jak noc,
owinę w mięciutki niebieski koc.

Czemuś mnie miła nie pokochała ?
Tak mi cię szkoda, twojego ciała.
Miłości żeś po dobroci nie dała.

Nie jestem tylko zwykłym psycholem,
nie jestem także upity alkoholem.

Jestem aniołem który skróci twe cierpienie,
pozbawi życia i przyniesie ukojenie.

Bo jeśli ma miłość do ciebie cię mierzi,
to ja nie zdzierżę łączącej nas więzi.

Lecz czemuż to ja miałbym ból sobie zadawać ?
Za miłość siebie samego karać ?
Kto nie kocha nie dostąpi kochania,
zapamiętaj te słowa gdy będziesz konała.