Sen,Śnienie,Umieranie - fragment

[Opiuek]

Psychoanaliza dostarcza komentarza do problemu pokrewieństwa snu z orgazmem,
wiążąc je z wyobrażeniem umierania.

Osoby cierpiące na bezsenność oraz osoby niezdolne do osiągania orgazmu 
często odkrywają w trakcie analizy, że niemożność zaśnięcia
lub niemożność stopienia się z ukochaną osobą w erotycznym zespoleniu
bierze się ze strachu przed utratą poczucia , ja”.

Ciekawe, że we Francji orgazm nazywany jest la petite mort, „mała śmierć”.

W greckiej mitologii sen i śmierć to bracia: Morfeusz i Tanatos.
By pozwolić sobie zasnąć, trzeba zrezygnować z osobistego „ja” i rozpuścić się w pierwotnej jedności
ze światem albo z matką (czy też macicą).
Osoby mające problemy z zasypianiem doświadczają utraty ,
ja” jako straty,niejako wzbogacenia.
To samo dotyczy osób, które nie potrafią osiągnąć orgazmu.
Mówił o tym również profesor Taylor. Gotowość utraty poczucia „ja”,
pozwalająca nam zapaść w sen lub zespolić się z kimś worgazmie,
pozwala nam także nie bać się śmierci.
Można powiedzieć, że sen i orgazm to wysublimowaneformy umierania.
Joyce McDougall

Pisma buddyzmu tybetańskiego powiadają, że przebłysku przejrzystego światła
doświadcza się przy różnych okazjach – przy kichaniu, omdleniu, umieraniu,
podczas stosunku seksualnego oraz snu.
Naszepoczucie „ja” albo ego jest zwykle bardzo silne, mamy tendencję do postrzegania świata
z tej subiektywnejperspektywy.
Ale przy wymienionych tu okazjach owo silne poczucie, ja” ulega rozluźnieniu.
Dalajlama

Czy istnieje związek – dociekała Joyce McDougall –pomiędzy trudnością w odpuszczeniu , 
ja w stanie pełnego czuwania a niechęcią czy niezdolnością do rozpuszczenia obrazu swojego ciała fizycznego 
i przyzwolenia na pojawienie się bardziej duchowego obrazu ciała?
Czy chwytanie się obrazu ciała fizycznego może utrudnić odpuszczanie ego?

– Sądzę, że istnieje tu jakieś powiązanie, ponieważ nasze poczucie „ja”
bardzo silnie łączy się z bytem cielesnym.
Właściwie mówimy o dwojakim poczuciu „ja”: zwykłym i subtelnym.
Zwykłe poczucie, ja” zasadza się na naszej fizyczności.
Ale gdy doświadczamy subtelnego „ja”, ciało fizyczne przestaje być ważne i lęk przed utratą, ja” zanika.

Joan Halifax zauważyła, że istnienie różnych stanów implikuje jakieś przejściowe fazy pomiędzy nimi:

– Wszystkie te stany wymagają chwilowego zawieszenia zwykłej świadomości, a zatem coś jak gdyby umiera. 
Czy odbywa się to na poziomie fizycznym czy subtelnym, zawsze pojawia się przerwa, szczelina, 
poza którą ciągłość się rekonstytuuje. 

Czy prawdą jest, że jednym z aspektów praktyki jest utrzymanie ciągłości umysłu 
wykraczającej poza poziom fizyczny czy nawet subtelny

 –a więc na poziomie ostatecznym? Utrzymanie ciągłości czegoś, co jest niczym?
Wszyscy uśmialiśmy się nad jej wysiłkami sformułowania tej myśli.

– W naszym języku nie ma na to odpowiednich określeń! – stwierdziła w końcu.


– W pewnych stanach medytacyjnych – odparł Dalaj Lama – ma się po prostu poczucie pustki, 
a wówczas nie ma nawet subtelnego odczucia , ja”. 
Chociaż nie odczuwa się , ja”, nie znaczy to, że nie ma wtedy żadnego „ja”. 
Tybetański termin na określenie świadomości to sziepa (tyb. Szes Po), co dosłownie znaczy ”wiedza” 
lub „świadomość czegoś”. 

Oznacza to zdawanie sobie sprawy z czegoś – i to definiuje świadomość na zwykłym poziomie. 
Jednak na poziomie subtelnym może nie być żadnego punktu zaczepienia dla świadomości. 
Jest to stan analogiczny do paradoksalnego „myślenia bez myśli”. 
To pojęciowy stan bycia świadomym, wolny od pewnego rodzaju myśli lub pewnych poziomów myślenia. 
„Bez myśli” nie oznacza jednak całkowitego braku myśli.