Święta Śmierć

[Olimpia]

Kiedy Meksykanie mają do rozwiązania poważny problem lub gdy ktoś z ich bliskich zapada na nieuleczalną chorobę, modlą się do swojej nowej patronki – Świętej Śmierci.

Jak narodził się w Meksyku kult Świętej Śmierci, dokładnie nie wiadomo. Nie ulega jednak wątpliwości, że z roku na rok przybywa jego gorących zwolenników. Sami Meksykanie podają kilka wersji powstania tego dość osobliwego kultu. Jedna z nich głosi, iż wiara w postać Świętej Śmierci, spełniającej życzenia i prośby, powstała w stanie Hidalgo w 1965 roku, inna zaś, że mniej więcej w tym okresie, ale w mieście Catemaco w stanie Veracruz. Catemaco słynie także z corocznych zjazdów meksykańskich szamanów. Rzekomo właśnie tam pewnemu chłopu na deskach płotu ukazała się figura Świętej Śmierci. Chłop szybko pobiegł do pobliskiego kościoła i poprosił księdza, aby zobaczył tę niezwykłą postać i ją kanonizował. Ksiądz oczywiście kategorycznie odmówił, natomiast mieszkańcy Catemaco zaczęli tłumnie odwiedzać tajemniczą postać, którą sami okrzyknęli świętą, i żarliwie się do niej zaczęli modlić, prosząc o uzdrowienie lub o rozwiązanie niemożliwych do załatwienia spraw. Są też opinie, że kult Świętej Śmierci jest znacznie starszy i wywodzi się z czasów prekolumbijskich. Aztekowie wierzyli, że ci, którzy umarli śmiercią naturalną, udają się do krainy zmarłych, władanej przez boga i boginię śmierci Mictecanuhtli i Mictecacihuatl. Aby dostać się do owej krainy, trzeba było jednakże pokonać wiele niebezpieczeństw, a po dotarciu do wrót świata umarłych złożyć dary panu i pani śmierci.

Obecnie osoby proszące Świętą Śmierć o jakąś przysługę również składają jej podarki w podzięce za okazaną pomoc. Przeciwnicy kultu Świętej Śmierci twierdzą, że za swoje usługi „Święta” każe sobie płacić bardzo wysoką cenę, a mianowicie zabiera na tamten świat kogoś z rodziny. Natomiast jego zwolennicy temu zaprzeczają, twierdząc, że Święta Śmierć jest dobra, sprawiedliwa i wcale nie jest konieczne składanie darów ani obietnic „Świętej” w zamian za uzyskaną pomoc, a nawet wręcz radzą, by lepiej jej niczego nie obiecywać, bo gdy zapomnimy dotrzymać słowa, Święta Śmierć może odebrać to, co dała. „Święta” po prostu spełnia życzenie modlącej się osoby, a jedyne o co prosi, to szacunek.

A jak wygląda ta niezwykła postać? Najczęściej przedstawia się ją jako ludzki szkielet odziany w tunikę lub habit z kapturem. Jej atrybuty to kosa

– symbolizuje równość wszystkich ludzi wobec śmierci, klepsydra – przedstawia upływające życie, i kula ziemska – obrazująca takie samo działanie śmierci na całym świecie. Bardzo ważny jest kolor szaty „Świętej”. Osoby, które chcą przyciągnąć do siebie miłość lub poprawić relację w swoim związku, powinny ustawić w domu figurkę Świętej Śmierci w czerwonym stroju, natomiast meksykańscy prawnicy budują w swoich kancelariach kapliczki dla „Świętej” w zielonej szacie, gdyż właśnie taka ma im zapewnić przypływ nowych klientów, a wraz z nimi pieniędzy. Święta Śmierć w białej szacie oczyszcza domy ze złych energii, a ich mieszkańców chroni przed zawiścią i kłótniami rodzinnymi. Figurka „Świętej” w czarnej tunice jest świetnym zabezpieczeniem przed atakami czarnej magii i uwalnia od rzuconych klątw. Kościotrup w złotym stroju pomaga odnieść sukces w biznesie i zdobyć większą gotówkę. Osobom chcącym pozbyć się nałogów radzi się natomiast zakup figurki w bursztynowej szacie. Najbardziej uniwersalne zastosowanie ma kolor kości słoniowej wnosi spokój i harmonię do miejsca, gdzie ustawiony zostanie ołtarzyk „Świętej”.

Osoby wierzące w skuteczność działania tej niezwykłej postaci modlą się najczęściej o uzdrowienie kogoś bliskiego z nieuleczalnej choroby, ocalenie życia osoby porwanej dla okupu lub o inne trudne sprawy, jak choćby sprowadzenie niewiernego męża do domu, znalezienie pracy, zdobycie pieniędzy itp. Świętą Śmierć obrały sobie za patronkę osoby wykonujące niebezpieczne zawody, np. policjanci, kierowcy, uliczni handlarze, ale również przestępcy i prostytutki. W podzięce swojej ukochanej „Świętej” wyznawcy stawiają w domach lub miejscach pracy specjalne ołtarzyki, na których oprócz figurki odzianej w szatę odpowiedniego koloru znajdują się inne rekwizyty, takie jak: owoce (najlepiej czerwone jabłka, ale mogą być też ananasy, mango, banany), kwiaty (róże, goździki lub tulipany), słodycze (czekolada, cukierki, gumy do żucia), alkohol (tequila, rum, wódka anyżkowa lub ciemne piwo), papierosy (koniecznie dwa: jeden dla „Świętej”, drugi dla osoby proszącej)

i chleb (wystarczy kromka lub kawałek bułki). Ważne jest to, by wodę i alkohol postawić w szklanym naczyniu, a nie w plastikowym kubku, natomiast kwiaty, owoce i chleb muszą być zawsze świeże. Na ołtarzyku nie może zabraknąć świec. Można też zapalić „Świętej” kadzidełko lub okadzić ołtarzyk dymem z cygara. Oprócz tego wyznawcy mają do dyspozycji medaliki i specjalne modlitwy. Często też decydują się na tatuaż z wizerunkiem swej opiekunki.

Kościół nie uznaje kultu Świętej Śmierci, tłumacząc, iż zaszło tu ideologiczne nieporozumienie. Przeciwnicy „Świętej” zgodnie podkreślają, że jest to zjawisko marginalne, rozpowszechnione wyłącznie wśród biednych i przestępców, którzy nie są ani ludźmi wierzącymi, ani też ateistami, dlatego stworzyli coś, co odpowiada ich potrzebom. Faktem jest jednak, że z roku na rok przybywa wyznawców Świętej Śmierci, i to nie tylko wśród ubogich, ale coraz częściej w kręgach klasy średniej. Raz do roku w Mieście Meksyk organizowany jest specjalny marsz, który ma na celu pokazać, jak ważny dla coraz szerszego grona ludzi jest kult Świętej Śmierci. Świadczy o tym również fakt, iż powstał film „La Santa Muerte” (reż. Paco del Toro), który wszedł na ekrany kin w całym Meksyku jesienią w 2007 roku. Film opowiada historie trzech rodzin z klasy średniej (tej bardziej zamożnej), które zwracają się o pomoc do Świętej Śmierci, co niestety nie kończy się najlepiej. Sam reżyser twierdzi, że chciał po prostu nakręcić dobry film i zachować neutralność wobec tego zjawiska, ale po jego obejrzeniu trudno nie odnieść wrażenia, że film jest wyraźną przestrogą przed zaproszeniem Świętej Śmierci do naszego domu.

A co by na to powiedział Jan van Helsing, autor „Rozmów ze Śmiercią”?

Źródło: http://www.4wymiar.pl/niezwykle-zjawiska...mierc.html


Ej, to jest piękne, figurki i ołtarzyki Świętej Śmierci: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=NOq_DxEccGE#!

[Olimpia]

Mieszkańcy Meksyku wydają się być zupełnie oswojeni ze śmiercią. Są z nią pogodzeni do tego stopnia, że ją czczą pod postacią Santa Muerte.


Meksykański kult śmierci zrodził się dzięki połączeniu wierzeń mezoamerykańskich i religii katolickiej. Śmierć fascynowała mieszkańców tego regionu jeszcze w erze prekolumbijskiej. Do dzisiaj obchodzi się tam Dzień Zmarłych zupełnie inny niż w innych krajach.



Święta Śmierć

Nazwa „Santa Muerte” w tłumaczeniu dosłownym oznacza „Świętą Śmierć”. Czczona postać śmierci przedstawiana jest jako szkielet, najczęściej ubrany w długą, białą szatę. Ma ona symbolizować to, jak ludzie ukrywają przed światem siebie. Tak jak szata, tak i ciało kiedyś zniknie i obnaży znajdujący się pod spodem szkielet.

Śmierć najczęściej trzyma w dłoniach kosę i globus. Kosa symbolizuje odcięcie negatywnej energii, a także nadzieję i powodzenie. Może też oznaczać moment śmierci, w którym kosa przecina „srebrną nić”. Z kolei globus przypomina, że Śmierć sprawuje władzę nad całym światem.



Śmierć jest aniołem?

Jeszcze w XIX w. Śmierć czczono głównie w domowym zaciszu. Wszelkie próby publicznego wyznawania tej istoty były szybko tłamszone i spotykały się z olbrzymią krytyką.

Wyznawcy Santa Muerte wyszli ze swoimi przekonaniami na ulice dopiero w latach 40. XX w. Były to przede wszystkim osoby z nizin społecznych.

Nieliczni mieszkańcy Meksyku uważają, że Śmierć jest ósmym Archaniołem. Są też tacy, którzy twierdzą, że Śmierć nie jest święta, bo bywa zazdrosna i spełnia nawet te „niedobre” życzenia. Sądzą oni, że Śmierć jest upadłym aniołem, który próbuje wrócić do Nieba i dlatego spełnia życzenia ludzi.



Muerte i Jezus

Mimo tego, że meksykański Kościół katolicki nie popiera czczenia Santa Muerte, kult ten już zdążył się mocno związać z chrześcijaństwem. Figurki przedstawiające Śmierć znajdują się często tuz obok figurek Jezusa, Maryi, św. Piotra, św. Judy Tadeusza i św. Łazarza. Część wyznawców Śmierci ostrzega jednak, że jest ona bardzo zazdrosna i jej wizerunek nie powinien się znajdować obok innych. Może to bowiem sprowadzić nieszczęście.

Santa Muerte znacznie różni się od katolickich świętych. Przede wszystkim spełnia najróżniejsze życzenia. Może np. spowodować, żeby ktoś się zakochał w jej wyznawcy, daje bogactwa, a nawet może doprowadzić do czyjejś śmierci, ale tylko w imię sprawiedliwości.



Dzień Zmarłych

Podobnie jak w innych częściach świata, czczenie dusz zmarłych ma w Meksyku bardzo długą tradycję. Pierwsze jej świadectwa pochodzą sprzed 3000 lat.

Pierwszy listopada to w Meksyku zarówno dzień poświęcony Santa Muerte, jak i Dzień Zmarłych, czyli Dia de los Muertos. Jest on jednak obchodzony zupełnie inaczej niż w Europie.

Na większości terenów Meksyku 1 listopada wspomina się dusze zmarłych dzieci. Dla dorosłych przeznaczony jest 2 listopada. W tych dniach odwiedza się groby zmarłych członków rodziny i buduje się prywatne ołtarzyki, na których stawia się napoje i pokarm, a także zdjęcia zmarłych. Ma to zachęcić ich dusze do odwiedzenia żyjących i wysłuchania ich próśb.



Wszędzie czaszki

Przygotowania do tego święta trwają cały rok. Rodziny dekorują groby kwiatami, zwykle aksamitkami, które – zgodnie z wierzeniami – mają przyciągać dusze zmarłych. Na groby dzieci przynosi się zabawki, a dorosłych – butelki z alkoholem. Dary dla zmarłych trzyma się także w domu. Układa się też poduszki i koce, żeby zmarli mogli odpocząć po długiej podróży.

Symbolem Dnia Zmarłych jest czaszka. Można ją zobaczyć nie tylko jako element dekoracyjny. Nosi się maski w kształcie czaszek, można także wtedy kupić czekoladowe czaszki i inne słodycze w kształcie czaszek. Specjalnie na to święto piecze się także słodki chleb w różnych kształtach.

Meksykański Dzień Zmarłych to przede wszystkim święto wesołe. Na cześć zmarłych układa się nawet zabawne rymowanki. Właśnie dzięki towarzyszącej temu dniu radości, zwyczaje z nim związane coraz chętniej są przyjmowane przez Europejczyków, niezadowolonych ze smutnego charakteru Zaduszek.

Autor: Teresa Czajkowska


Figurki i ołtarzyki Świętej Śmierci: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=NOq_DxEccGE#!

[Magician7]

Czy ktoś z nią pracował? Osobiście budzi we mnie brak zaufania.

[Raven]

Aż z ciekawości chyba się nią zainteresuję.