Wciąż żywy.

[wojewok]

Pozwólcie, że opowiem wam historię, o rzeczach, które widziałem. Pewnej nocy spacerowałem po parku. A trzeźwy byłem jak mało kiedy! Światła zaczęły gasnąć, w końcu kto normalny chodzi o 3 nad ranem na cmentarz? Jestem niespokojny, gdy jest ciemno. A jednocześnie mrok daje mi schronienie. Jedyne miejsce, w którym czuję się bezpiecznie. Mimo to boję się ciemności. Mam wrażenie, fobię, że coś tam zawsze jest. Cmentarz. Cel mojej podróży. Pewien grób, grób, który niedawno został splądrowany. Nie często w prawdzie można jeszcze zobaczyć groby, mające nieco ponad 300 lat. Aż dziw bierze, że nikt wcześniej nie odważył się go zniszczyć. Może się bali? Nie wiem. Ja też się boję. Widziałem ten grób już wiele razy w snach. Był inny niż wszystkie. Stary, porośnięty mchem, kamień był już popękany, a krzyż obok niego wyglądał inaczej niż wszystkie. Nie, był podobny. Ale inny. Na swój sposób wyjątkowy. W śnie widziałem go. Nie był sam, zawsze towarzyszyła mu ta sama osoba. Znałem ją. Byłem już tu kiedyś. Może nie w tym wcieleniu, ale byłem. Znałem tą postać. Wiedziałem, kto to. Szukałem go wiele lat. A on był cały czas tutaj. Osiągnąłem swój cel. Później niż zamierzałem, ale osiągnąłem. Wielu nazywa to czynem niewybaczalnym. Ale to mój cel i muszę go osiągnąć. Mogą mnie za to znienawidzić, ale osiągnę ten cel. Zbyt długo już czekałem. Gdy dotarłem na miejsce, poczułem coś dziwnego. Ktoś już tu był. Uważał, że to jego grób. Ale to nie może być prawda. To jest MÓJ grób. Tam jest MOJE ciało. NIKOMU go nie oddam. Podchodzę do grobu i przesuwam płytę. Moim oczom ukazuje się duży dół. Głęboki na dwa metry, a szeroki na metr. 1642. Osiągam swój cel, chcę zapomnieć, ale wspomnienia pozostają. Chcę być sobą, a nie wspomnieniami o sobie. Poczułem zapach mięsa. Wzrok mi się wyostrzył, słuch zyskał na ostrości. Jednym susem wskoczyłem do środka i poczułem to, co tak dawno już powinienem poczuć. Moje ciało. Moje. Nie jego. Moje. Przede mną jest drewniana trumna z wyciętym pentagramem i pewnym skryptem. Ten, który pamiętam. Otwieram grób. Nie czuję bólu jak poprzednim razem. Kolejnym nieudanym. Ale tym razem nie może dojść do pomyłki. Jeśli mam to osiągnąć, muszę być perfekcyjny. Muszę być perfekcyjny. I będę. Dotykam mojego martwego ciała. Czuję jego energię, czuję, jak budzi się do życia. Jeszcze chwila i będziemy jednością. Wróci moje dawne ja. Będę sobą. Zbudź się, mój skarbie. Jeszcze chwila i rozpocznę swój taniec. Taniec ze śmiercią. Oszukam ją. Poszedłem do kręgu ognia, zaprowadzony przez nich do środka. Gdy tańczyłem ze śmiercią, mój wolny duch się śmiał i panował nade mną. Nad moim martwym ciałem. Tylko tańczyłem, w kręgu śmierci. A wtedy zrozumiałem, że się udało. Osiągnąłem swój cel.


A zwą mnie Benjamin Breeg.

[Ingwar]

[wojewok]

Tak, ten gościu, bo fajne nazwisko. :3

[wojewok]

Potem będzie dendrofil. :3

[wojewok]

Pedofil? Nie, księży zostawię w spokoju.