Czytając Kronikę Akaszy

[Verisa]

Inną formą udrożniania jest czytanie Kroniki Akaszy.
Akasza jest słowem pochodzenia wschodniego i oznaczaświatło astralu. Wielu magów jest przekonanych, że cala
wiedza wszechświata stanie się dostępna temu, kto potrafi
należycie dostroić się do planu astralnego, albowiem jest
on tym poziomem świadomości, który wyprzedza jej
fizyczną manifestację.
Oczywiście, taki pogląd otwiera puszkę Pandory, czyli
wszechmożliwości, gdyż przecież nie każdy jest zdolny
przyjąć i zrozumieć te najwyższe poziomy wiedzy.
Zrozumieć można tylko to, na co pozwala nam nasz
stopień intelektualnego i duchowego rozwoju. Jest to
mechanizm samozabezpieczenia wbudowany w strukturę
kosmosu, zapobiegający niewłaściwemu wykorzystaniu
tajemnej wiedzy.
Kronika Akaszy zawiera całą wiedzę wszechświata od
początku jego istnienia, można więc znaleźć w niej też
informacje o minionych inkarnacjach. Ale i tu zakres
informacji dostępnych ze źródła wewnętrznego zależy od
osobowego stopnia rozwoju poszukującego. Zbytnia
ciekawość minionych wcieleń jest niezdrowa, jeżeli
poznanie to służyć ma do wywyższenia się i podkreślenia
swej minionej sławy albo swego duchowego rozwoju.
Oba te nastawienia uniemożliwią poszukującemu
wgląd w jego poprzednie inkarnacje. Uzasadnionym
powodem otrzymania takiej informacji z wewnętrznych
poziomów może być chęć przepracowania pewnych
problemów karmicznych, które rujnują twe obecne życie.
W takim przypadku uzasadnione jest odwołanie się do
Kroniki Akaszy.
Damy teraz przykład udrożnienia, które może być
użyte w celu uzyskania informacji z Kroniki Akaszy.
Pamiętaj, że podany jest on w postaci wyobrażonej
podróży do Biblioteki Wszechwiedzy. Inaczej niż
w poprzedniej podróży, poszukujący znajdzie się
w sytuacji, gdy istoty zamieszkujące plan astralny będą
przemawiać bezpośrednio.
Podróż rozpoczyna się wizualizacją drzwi jako symbolu
wejścia w plan astralny. Po przekroczeniu ich wstąpisz
w szarą mgłę po drugiej stronie. Idąc naprzód, stopniowo
zaczynasz rozpoznawać otaczający krajobraz.
Jesteś w lesie. Rosną w nim skandynawskie sosny
i znane ci drzewa, takie jak dęby, jesiony i brzozy. Ponad
liściastymi gałęziami świeci Słońce, a ciepły wiatr porusza
liśćmi. Między drzewami jest ścieżka wydeptana
niezliczoną liczbą bosych stóp.
Na początku ścieżki widzisz swego przewodnika
znanego ci już z poprzedniej podróży. Jest to starzec
w szacie z kapturem opierający się na kiju. Daje ci znak,
byś szedł za nim.
Gdy uszedłeś kawałek drogi las zgęstniał. W tej dzikiej
gęstwinie światło słoneczne z trudem się przedziera przez
gałęzie; panuje dziwny, zielony półmrok.
Ścieżka kończy się nagle. Stoisz w środku lasu na
brzegu polany. Ze wszystkich stron polana otoczona jest
starymi dziewiczymi drzewami o ogromnych konarach
i pokręconych korzeniach wyrastających we wszystkich
kierunkach. Na środku polany stoi maleńka chatka
przypominająca starodawny zbór. Zbudowana jest ze
zwietrzałego starego kamienia i pokryta częściowo
ciemnozielonym bluszczem. Widoczne są drzwi podobne
do tych, którymi tu wszedłeś. Drzwi są uchylone;
pchnąwszy je wchodzisz do środka, przewodnik zaś twój,
oparłszy się na kiju, pozostał na zewnątrz.
Wewnątrz budynek wydaje się większy niż oglądany
z zewnątrz. Podłoga, na której stoisz wykonana jest
z płytek czarno-białych ułożonych w szachownicę.
Kamienne ściany zdają się świecić łagodnym światłem
i to jest jedyne oświetlenie wnętrza.
Uwagę twoją przyciąga mglista postać siedząca w tylnej
części budynku. Zbliżywszy się widzisz ją wyraźniej. Jest
to dziewczyna siedząca na krześle z wysokim oparciem,
ubrana w niebieską suknię. Po jej bokach stoją dwie
kolumny, a na jej kolanach leży stara książka oprawna
w skórę, ze złotą klamerką. Dziewczyna uśmiecha się do
ciebie i zaprasza, byś się zbliżył. Podchodzisz - ona
otwiera księgę. Jaskrawe białe światło wydostaje się
spomiędzy okładek, oślepiając cię na kilka sekund.
Stopniowo światło zanika, a książka zamienia się
w kryształ, który dziewczyna trzyma, obejmując rękami.
Wpatrujesz się w kryształ, a w jego głębi stopniowo
pojawiają się symbole. Wybłyskują one jak na migocącym
filmie, szybko zastępowane obrazami przeszłości,
teraźniejszości i przyszłości.
Niektóre obrazy błyskają zbyt szybko, byś mógł je
zauważyć. Inne, wyraźnie widoczne, będziesz pamiętał
po powrocie do planu materialnego.
Jaskrawe białe światło pojawia się ponownie i znowu
widzisz pożółkłe karty starej książki. Kobieta zamyka
książkę i zatrzaskuje złotą klamerkę. Patrzy ci w oczy,
a tobie się zdaje, że zagląda do swej duszy. Idź w pokoju
mówi, gdyż tajemnice Księgi Życia, które widziałeś uczyniły
cię mądrym. Wróć bezpiecznie do twej ziemskiej siedziby,
tak jak wszedłeś do mego królestwa.
Kłaniasz się siedzącej postaci, odwracasz się,
zmierzając w kierunku otwartych drzwi, którymi
wszedłeś do Biblioteki Wszechwiedzy. Przekraczasz je
i wychodzisz na leśną polanę. Patrzysz do tyłu, ale chata,
którą właśnie opuściłeś zniknęła. Przewodnik twój, dając
znaki, prowadzi cię ścieżką wiodącą przez las.
Przeszedłszy kawałek drogi ścieżką dochodzisz do
miejsca zacienionego mgłą wiszącą między gałęziami
drzew. Wchodzisz w tę mgłę, zostawiając swego przewodnika
kiwasz mu na pożegnanie. Przed tobą są otwarte
drzwi, przez które tu wszedłeś. Twoja wewnętrzna podróż
jest skończona.
Chwilę po ukończeniu udrożniania przypomnij sobie
symbole i obrazy widziane w krysztale trzymanym przez
kobietę w Bibliotece Wszechwiedzy. Zanotuj szczegóły
w swoim dzienniku magicznym dla późniejszego
wykorzystania.
W miarę czynienia postępów w udrożnianiu możesz
zauważyć, że postać twego przewodnika napotykanego
po wejściu w plan astralny się zmienia. Może się zdarzyć,
że przyjmie on (lub ona) postać zewnętrzną osoby, którą
znasz, kochasz, albo do której masz zaufanie. Może też
być postacią z mitologii, taką jak arturiański czarodziej
Merlin albo egipski bóg umarłych Anubis.
W jakiejkolwiek postaci by się pojawił, pamiętaj, że jest
to zakapturzony pustelnik wyobrażający twe wyższe ja,
które napotkałeś podczas pierwszej podróży wewnętrznej
do świętego gaju.

źródło.H.Michael podręcznik wysokiej magii