Pan

[wena]

Pan był przedstawiany w postaci pół człowieka, pół zwierzęcia. Miał tułów i twarz mężczyzny, był cały owłosiony, o kozich nogach, ogonie, brodzie i rogach. Wyglądem przypominał satyra, stąd zwano ich czasem panami. Ponadto był bardzo zwinny i słynął z umiejętności tanecznych. Przebywał głównie w górach i gajach, w pobliżu źródeł i zaciszu drzew. Przypisywano mu dużą aktywność seksualną.

Pan jest znany ze swojej jurności i często był przedstawiany z Priapem w stanie erekcji. Wierzono, że Pan najczęściej uwodził swoimi wdziękami nadobne dziewice i nieśmiałych pasterzy, ale jego najbardziej udana miłość to orgie z siostrami Meneidami. Zaspokoił je wszystkie naraz, co często przedstawiano w sztuce, pokazując całe stado Panów spółkujących z siostrami.

Pan (jego rzymskim odpowiednikiem był bóg Faunus), początkowo był tylko opiekunem pasterzy i ich trzody. Później wiązano go z płodnością i Naturą jako taką, bez moralnego podziału na dobro i zło. W istocie może on więc zarówno tworzyć, jak i siać zniszczenie.

Syn Hermesa i nimfy Dryope (lub według innych legend Hermesa i Penelopy, żony Ulissesa), urodził się z nogami i rogami kozła. Gdy matka porzuciła go po urodzeniu, przerażona jego straszliwym wyglądem, ojciec Hermes zabrał go ze sobą na Olimp, nadając mu w ten sposób boskość.

Jednak Pan nie polubił Olimpu, ponieważ inni bogowie szydzili z jego brzydoty. Wolał żyć głęboko w lasach Arkadii, razem z satyrami, nimfami i innymi bóstwami Natury.

Swoją złą reputację Pan zawdzięczał nieznośnemu charakterowi. Nienawidził być budzony ze snu - wstawał wtedy wściekły i wydawał z siebie przerażający krzyk, wzbudzając strach lub „panikę” w sercach ludzi. Ukazywał się też bez ostrzeżenia niczego nie podejrzewającym śmiertelnikom, nie na żarty ich przerażając.

Owa reputacja, w połączeniu z przerażającym wyglądem, przyczyniła się niewątpliwie do demonizowania Pana przez chrześcijan w czasach Średniowiecza. W swojej nieustającej walce z pogańską kulturą i tradycjami przypisywali mu oni cechy Szatana.

Faun jest jedynym bogiem, który doświadczył śmierci. Jego odejście może być interpretowane symbolicznie: jako cykl pór roku, przejście od lata, poprzez jesień, aż do zimy.

Mity o Panie


Dionizos miał liczną świtę z której najpoważniejszy był Pan. Przyszedł na świat w Arkadii. Nie był piękny, ponieważ urodził się z nogami i rogami kozła oraz z długimi uszami. Hermes zabrał go pewnego dnia na Olimp. Życie to jednak nie przypadło Panu do gustu.

Wróciwszy na Ziemię, zakochał się on w młodej Syrinks – córce bożka rzecznego Ladona. Długo prosił ją o to by została jego żoną. Nieszczęśliwa dziewczyna poprosiła o pomoc bogów – a Ci zamienili ją w trzcinę. Usiadł nieszczęśliwy Pan i płakał. Uciął kilka łodyg i zrobił z nich siedem piszczałek nierównej długości. Tak powstałą fujarka zwaną syringą. Pan wygrywał na niej dniami i nocami, by zapomnieć o ukochanej.

Następnie Pan zakochał się w nimfie Pitys. Konkurował o nią z Boreaszem – srogi Bóg wiatru nie mogąc zdobyć Pitys zrzucił ją ze skały. Z ciała dziewczyny wyrosła pierwsza sosna, odtąd drzewo Panu poświęcone.

Źródło : http://pl.wikipedia.org/wiki/Pan_(mitologia)
http://www.film.gildia.pl/filmy/el_laber.../mitologia
http://mitologia.grpd.pl/2011/09/25/mit-o-panie/

[Russetore]

Njabardziej jego przedstawienie podoba mi się tutaj : http://www.reprodart.com/kunst/michail_w...el_pan.jpg