dreszcz z powodu odkrytej "fałszywości"
pustka: żadnej już myśli; potężne uczucia, obracające się wokół obiektów bez wartości:
-widz wobec tych absurdalnych emocji "za" i "przeciw"
-wyniosły, szyderczy, chłodny względem siebie
-najpotężniejsze emocje jawią się niczym kłamcy: tak jakbyśmy mieli wierzyć w ich obiekty, jakby chciały nas one uwieść-
-najpotężniejsza siła nie wie już, po co?
-jest wszystko, ale żadnych celów-
ateizm jako brak ideału

faza namiętnego "nie" i czynienia "nie": wyładowuje się w nim nagromadzona żądza afirmacji, adoracji...
faza pogardy nawet dla "nie" ...

nawet dla wątpliwości...
nawet dla ironii..
nawet dla pogardy..

k a t a s t r o f a: czy kłamstwo nie jest czymś boskim...
czy wartość wszystkich rzeczy nie na tym polega, że są one fałszywe?...
czy rozpacz nie jest tylko następstwem wiary w bóstwo prawdy
czy właśnie kłamanie i czynienie fałszem (zafałszowywanie), wkładanie sensu nie jest wartością, sensem, celem
czy nie powinno się wierzyć w Boga, nie dlatego, że jest czymś prawdziwy (lecz dlatego, że {jest} czymś fałszywym-? {XIII, 11, 327}