Zamglony zamek.
Na otulonym mgłą spaczoną zamku siedzi pan sam,
w jednej komnacie co trzy okna ma,
Jedno zakryte, drugie odkryte i trzecie na świat,
Z czary wyprasza dym, łyk bierze i patrzy na świat,
Nieistniejąca orkiestra gra muzykę jego,
wyprasza on ponownie dym,
zieloną wróżkę prosi w szaleństwie swym, o pomoc,
Lecz ona nie ukazuje mu się, jedynie otula go ciepłem swym,
Sięga po prochy dzieci ziemi, wciąga poczerniały pył,
Szaleństwo tej nocy dziś wiedzie prym,
Zniekształcone obrazy rzeczywistości miażdżą intelekt jego,
Człowieka w odmętach pogrążonego,
I tu pojawiają się muzy jego, z dymu wychodzą posępnego,
Nie po to by pomóc, lecz by zmiażdżyć jego,
Zmysły odchodzą logika się gubi, w dymie i mroku,
Rozpala latarnie, ta płonąć wnet gaśnie, kończy w czarce na dnie,
przez dym się przebijając, w płynie roztapiając,
I znów otulony zostaje sam.
Na dnie umysłu jeszcze tli się żar,
Ogrzeje go czy spali się pan?
Z fortu rezygnacji pisze do niego, zza kilometrów jenerał jego,
Że wszelkie wysiłki upadły jego,
I także w bastionie został on sam, za wielkimi wrotami z marmuru.
Chłód wlewa się przez zrujnowane mury, zmarznięty dolewa 100 ml. gramatury,
Rozpala pochodnie i znów gasi żar.
Ogień zgasł, znów został sam,
Zamyka okno na świat, ciemność zalewa wnet resztę światła,
Nawet nadzieja dawno już zgasła,
Bezkształtny dym kształtów nabiera wnet gdy promień światła przez okno dociera.
I w mgle tej widzi, porażki swoje, tego co nienawidzi, piecze to wszystko jak jasna cholera.
I uczucia swoje wyższe które rozbiły się jak sny nierzeczywiste.
I zamiast upaść lub skonać z biedy,
On przysiądzie,
zadmie,
dym wzmocni,
rozpali pochodnie,
po czym jak zgaśnie,
wrzuci do czary,
wypije,
I zaśnie...
Na otulonym mgłą spaczoną zamku siedzi pan sam...
----------------------------------------------------------------------
Oto próba napisania powieści w części rymowanej. Pozdrawiam Gent.
There was a thief,
Can you believe,
He try to took my purse,
I took his Eyes,
With sharp device,
I think it was fair trade.
|
