Plemienne zwyczaje

[~Ismena]

Ten reportaż wrzucam na forum jako ciekawostkę.

"W Papui Nowej Gwinei żyje lud rodem z Epoki kamienia łupanego. "Martwe ptaki", którym biznes turystyczny podcina skrzydła. Podejrzewani o kanibalizm Dani słyną z makabrycznego rytuału po śmierci bliskich. Tubylcy odcinają swoje palce, by oddać hołd najbliższym.

Pomarszczona kobieta przygląda się fotografowi. Siedzi przed chatką w stroju Ewy. Jej ręce poorane są bliznami, cztery kikuty w prawej ręce wyglądają makabrycznie. Mimo to kobieta chwyta łapczywie skręta z dziwnych ziół, trzyma go mocno między pozostałościami po palcach, przystawia do twarzy i mocno się zaciąga. Chwilę potem jej schorowana twarz i uszkodzone ręce giną w dymie. Nie musi mówić, jak wiele przeżyła, ilu bliskich straciła. Paradoksalnie to widać. Jak na dłoni.


* Martwe ptaki w wyścigu z życiem.

Dolina Baliem leży wśród wzgórz w zachodniej części Papui Nowej Gwinei. Przez wieki była niedostępna dla białego człowieka. Pierwsze wyprawy w tej rejony odnotowano dopiero na początku XX wieku. Tajemnicze tereny opisał dopiero Richard Archbold po wyprawie zoologicznej w 1938 roku. Wówczas dostał się do Baliem samolotem wyczarterowanym z Jayapura w Indonezji. Był pod wrażeniem dzikiej okolicy.

30 lat później sporo miejsca w swojej książce pt. "Under the Mountain Wall" poświęcił jej Peter Matthiessen. Amerykański pisarz obserwował zwyczaje plemienia Dani, które w dużej mierze zamieszkuje te tereny. Skupił uwagę na waleczności tubylców, którzy ciągle toczyli podjazdowe wojenki. Widział półnagich wartowników obserwujących okolicę z drzew, wojowników odpoczywających po bitwie przy dziwnych naparach i kobiety, które umartwiały się nad losem swych mężczyzn.


W połowie ubiegłego wieku antropolog Robert Gardner nakręcił dokument o plemieniu Dani pt. "Martwe ptaki". Pokazał ludzi, którzy nie kłaniają się śmierci. W trakcie ważnych wioskowych uroczystości najznamienitsi przedstawiciele plemienia Dani zbierają się przy ogniskach. Najstarsi tubylcy opowiadają wówczas historię ludu. Podróżnicy, którym udało się wkupić w łaski plemienia, nim stało się turystyczną atrakcją, byli pod wrażeniem opowieści.

Najważniejsza z legend opowiada o wyścigu węża i ptaka. Wąż pełza przez kamieniste kaniony, zmaga się z kolejnymi przeszkodami na błotnistej drodze, gubi łuski, brakuje mu siły, ale przeżyje. Wyścig wygrywa wolny ptak, który w promieniach słońca ucieka gdzieś w kierunku bezchmurnego nieba.

- Wyścig - mówią Dani - to metafora życia. Człowiek pełza przez życie, ale i tak najszczęśliwsi są ci, którym udało się wzlecieć ku słońcu, którzy wyrwali się z kajdan codzienności. Oznacza to radosną śmierć, która Danim towarzyszy od najmłodszych lat.

* Makabryczna stypa.

Śmierć to element życia plemienia Dani. Wiąże się z nią najbardziej kontrowersyjny rytuał. Gdy w rodzinie umrze mąż, wówczas wszystkie bliskie mu kobiety - od matki, przez żonę, po córki - oddają się żałobie.

Na pogrzeb przychodzą umazane błotnistą mazią i popiołem, ale największym wyrazem smutku jest odwieczny zwyczaj amputacji palców. Od kilku lat praktykowanie tego rytuału jest zakazane przez władze, ale w małych wioskach wciąż organizowane są tradycyjne "stypy".

Legenda Dani mówi, że człowiek rodzi się z pięcioma palcami w każdej ręce. Każdy palec jest inny: od małego, przez serdeczny, najdłuższy środkowy, wychudły wskazujący aż po kciuk.

Mimo różnic palce współpracują ze sobą, pozwalają chwytać przedmioty, posługiwać się włócznią i tak dalej. Jak w rodzinie. Gdy odchodzi jeden z jej członków, życie przestaje być takie samo, współpraca zostaje zachwiana. Dlatego po śmierci najbliższych należy symbolicznie uciąć jeden z palców.


Zwyczaj jest makabryczny. Wedle wierzeń ludowych, dusza zmarłego wojownika nie zazna wiecznego spokoju, jeśli pod jego nieobecność do domostwa będą wracały duchy. Można jednak poradzić sobie z marami. Dlatego kobiety (czasem rytuał dotyczy też mężczyzn) przed stypą zawiązują mocno sznurek na zranionym palcu, a gdy upłynie sporo krwi, poddają się amputacji.

Jeden z ważniejszych i najbliższych domowników specjalną gilotyną (a według niektórych relacji siekierą) ucina palec, który następnie poddawany jest spaleniu. Od tego czasu zgromadzony w specjalnych miseczkach popiół zajmuje ważne miejsce w domostwie.

Im więcej kikutów w ręce, tym więcej tragedii przeżył człowiek. Dani wierzą, że tego typu cierpienie pozwala pokazać smutek, ale i oczyszcza duszę z pokładów żalu. Z żalu za bliską osobą, bo w kulturze Dani to rodzina jest najważniejsza.

"Wene opakima dapulik welaikarek mekehasik" brzmi miejscowe powiedzenie, a oznacza życie w jednej rodzinie, w jednym klanie, z jednym językiem i wspólną historią. Różni, ale razem. Jak palce w ręce."

/Źródło- http://podroze.onet.pl/ciekawe/papua-now...lcow/gwej1 /

[saival]

Ludzie są głupi. Ot, cała ciekawostka.

[~Ismena]

Rasphul, mamy podobne spojrzenie i poczucie humoru. Tak jak powiedziała Blue - taka ich kultura i zwyczaje, oni to akceptują. Nie oceniam tego w kategorii "dobre-złe".

[~Ismena]

Pewne rzeczy, tradycje, obyczaje i elementy takie jak honor, poszanowanie zmarłych, poczucie straty, chęć zadośćuczynienia bywają w ludziach tak silne, że nie potrzeba żadnego zewnętrznego przymusu, wystarczy siła wewnętrznego przekonania.

Siła wewnętrznego przekonania to sedno sprawy. Dokładnie.