Wiersz znów po latach pisze w żalu mej prostocie
Samotności okrąg otocza mnie
Niczym otchłań Wszechświata
Lecz czy to nie jest piękne?
Czyż ból nie uszlachetniania serca nienawistnego?
W owej otchłani tajemnice odkryłam - to nie wąż w Edenie ogrodu Ewe skusił
To człowiek!
Człowiek!
Dwulicowa i fałszywa istota o twarzach tysiąca
Zgubi Cie!
Zgubi!
Uciekaj!
Odejdź!
Żyj dziecię Natury samo
Z dala od człowieka
Unikaj węża
Bo zgubi Cie, zgubi
Samotności kres nigdy nie nastanie
Jeśli do tego dopuścisz człowiek pożre Twe serce
Wypluje kawałeczki i zmiadźy Twą głowę
Ratuj się, Dziecie Natury!
Uciekaj, uciekaj!
Uciekaj przed wężem!
Uciekaj przed człowiekiem!
Otchłani swej pilnuj
Święć swą pogardę i nigdy nie miłuj
Czyż nie widzisz Dziecię Natury, iż świat jest zły? Czyż nie widzisz tych cieni czających sie na Ciebie?
Na czyste i dobre serca, które jego pożywieniem są?
Pilnuj ciemności swego serca
Pilnuj jednakże by jego światło było jaśniejsze niż tysiąc Słońc
Ale nie!
Nie!
Nigdy nie pozwól by ktoś to zauważył!
Zginiesz Ty a wraz z Tobą wszystko inne zginie z tego świata.

Ciekawy, uczuciowy poem.

Intrygujące, ciekawe i zastanawiające.