Afrodyta – w mitologii greckiej bogini miłości, piękna, kwiatów, pożądania, płodności, opiekunka małżeństw, a także portów i żeglarzy. Jedno z głównych bóstw greckich, pochodzenia wschodniego (Asztarte). Uważana za najpiękniejszą z bogiń.
W Rzymie identyfikowana z Wenus.
Według Homera córka Zeusa i Dione, a według Hezjoda kiedy odcięte sierpem genitalia Uranosa (pokonanego przez Kronosa, gdy roztaczał się nad Gają jak niebo nad ziemią) wpadły do morza w pobliżu Cypru, woda otoczyła je białą pianą, z której następnie wyłoniła się przepiękna Afrodyta. Pływała po morzu w muszli, zatrzymując się u brzegów Kytery, a potem Cypru.
Żona Hefajstosa, ale nie była mu zbyt wierna. Matka m.in. Erosa, Dejmosa, Fobosa, Anterosa(ze związku z Aresem), Hermafrodyty(z Hermesem), Eneasza(z Anchizesem).
Kiedy Hefajstos dowiedział się o jej romansie z Aresem ukrył w jej łożu metalową sieć i kiedy schwytał w nią Afrodytę z kochankiem, wystawił ich na pośmiewisko innych bóstw.
W innym z mitów pewnego dnia Niezgoda rzuciła jabłko przeznaczone dla najpiękniejszej, a do tego miana stanęły trzy boginie: Hera, Atena, Afrodyta. Parys ofiarował jabłko Afrodycie, gdyż ta obiecała mu Helenę. Wybór rozgniewał pozostałe boginie co doprowadziło to do wojny trojańskiej. W wojnie Afrodyta sprzyjała Trojanom
Ulubionym miejscem Afrodyty był Cypr na którego brzegu czekały na nią Charyty(Eufrosyne, Aglaja i Talia), które odtąd zawsze towarzyszyły jej i służyły. Cypr(Pafos, Amathus) stał się głównym miejscem kultu bogini.
Na jej cześć obchodzono Afrodyzje.
Starożytni nadawali Afrodycie różne przydomki. Między innymi:
Afrogeneja – zrodzona z piany morskiej,
Anadyomene – wynurzająca się z fal morskich,
Cypryda – od Cypru,
Despina,
Kypris,
Epitragidia,
Skotia.
Atrybutami Afrodyty były: mitr, rydwan zaprzężony w gołębie, róża, jabłko, łabędź, jaskółka, gołąb i zając.
Z doświadczenia wiem, że bardzo lubi kiedy komplementuje się jej wygląd i uwielbia dary szczególnie z kwiatów. Miła jest jej także biżuteria.
Dobrze się z nią współpracuje.
