Dziwne uczucie niebytu

[Nenufa-ry7]

Zawsze chciałam o to zapytać, ale nie miałam kogo. A tutaj jest sporo osób o ogromnej wiedzy, więc korzystam.

Mam tak, odkąd pamiętam.

Zdarza mi się w zupełnie przypadkowym momencie - na ulicy, w domu, w sklepie, w czyimś towarzystwie - różnie.
Zajmuję się normalnymi sprawami, idę, rozmawiam i nagle - czuję, że mnie nie ma. Tzn. ciało robi swoje, idzie, rozmawia nawet w razie potrzeby (nie wiem jak, bo nie słyszę tego, ale wiem, że rozmawiam), ale jakby bez udziału mojej świadomości. Czuję się jakby za mgłą, mam takie uczucie głęboko w umyśle.
Jestem, a jakby mnie nie było. Nie potrafię dokładnie tego opisać, ale niezbyt to lubię, bo mam uczucie oddalenia. I jestem tego świadoma zawsze - że TO się stało, ciało jest, a mnie nie ma. Przechodzi po kilku minutach.
Nigdy nie praktykowałam OOBE.
Nie zależy to od tego, co aktualnie dzieje się w moim życiu.

Będę wdzięczna za wyjaśnienia.

---

Czy da się jakoś na szybko "obudzić", gdy już znajduję się w tym stanie? Bo wprawdzie nie śpię, ale czuję dyskomfort z powodu tego oddalenia. Muszę czekać, aż samo przejdzie. Nie udało mi się dotąd "wybudzić", a nie mam wpływu na to, jak długo się to dzieje.

[Tygrys]

Lekarze by powiedzieli, że to schizofrenia. Ja przypuszczam, że świadomość twoja traci kontakt z podświadomością. Takie jest moje odczucie. Może ktoś kompetentny znający bardziej takie zagadnienia, Ci wytłumaczy.

[Absinth]

Część świadomości cofa się w inne ciała, przestrajasz się częściowo na ciało astralne, którego część sobie idzie gdzieś, stąd odczucie oderwania od ciała. Świadomość się dzieli na 2 części jedna zostaje w ciele fizycznym, druga zaś jest w tamtym ciele, to uczucie się potęguje bo zwracasz uwagę na inny stan świadomości.

[Nenufa-ry7]

Schizofrenia? Bez przesady. Miałam koleżankę chorą na schizofrenię i to się nie da absolutnie porównać.
Zwłaszcza, że to zdarza się dosyć rzadko, ale zdarza (raz na parę miesięcy).
Podczas choroby psychicznej (o czym się uczyłam) człowiek nie jest w stanie normalnie funkcjonować na co dzień. Dlatego to absolutnie wykluczam.

[~Ismena]

I tam... też tak miewam czasem. Ale ja to lubię, nazywam to "lekkością bytu." Idę, a tak jakbym nie czuła, że pod stopami mam ziemię. Fajne. Jeśli o to Ci chodzi, to jest sposób prosty - kup batonika albo coś słodkiego i zjedz. Możesz się napić czegoś ciepłego i z cukrem (kawa, herbata). Bardzo szybko wrócisz na obroty. <Prawdopodobnie ma to związek ze spadkiem cukru o określonej porze dnia, tym samym spada energia>

Edit by Neaxx

[Absinth]

Is niedobór cukru tak nie wygląda, gdy masz za niski poziom glukozy to masz zawroty głowy, jest się sennym, brak sił, uczucie oderwania się od świata to zupełnie inna bajka. Wiem o czym mówi Nenufa-ry, bo zdarza mi się podobnie (już nawet kiedyś to opisywałem, jak nie tu to na innym forum). Na początku czuję się wtedy jak na lekkim haju po zielonym, zaczynają mi się trząść ręce i nogi, odczuwam jednocześnie przypływ siły (mam ochotę biegać skakać na 5m wzwyż ) i jednocześnie mam brak jakiejkolwiek siły, z trudem zaciskam pięść. No i świadomość... ja jako Ja, ten działający na co dzień widzę świat tak jak bym był zamknięty w swojej głowie (jak ptak w klatce).

[Olimpia]

To się zdarza kiedy dusza częściowo opuszcza ciało, bo dusza/byty mogą być w kilku miejscu na raz.

Więc dosłownie, jesteś ale nie Cie ma... jesteś i w ciele i gdzieś tam...

[Matka Szczurów]

To się nazywa derealizacja, cięższe stany to depersonalizacja. Nie musi być to objaw schizofrenii, wystarczy nerwica, żeby tak się czuć.

[Nenufa-ry7]

Nie ma opcji, żebym w tym czasie coś kupowała, bo poruszam się na autopilocie. Jeśli jestem wtedy np. we sklepie, po prostu idę, czasem po omacku coś wezmę, ale zwykle staram się przeczekać, bo wiem, że lada chwila "wrócę". Absinth dobrze to opisał. Coś podobnego czuję. Co do nerwicy - bardzo możliwe, bo jestem dosyć nerwowa.

[atik]

Mi się wydaje, że Twój mózg polubił fale alfa i przechodzi do tego w dzień. Ewentualnie przemęczenie świadomości.