Test psychologiczny - "Dowiedz się kim jesteś"

[Plague Doctor]

Być może wielu z Was zna ten test. Uważam go za rzecz ciekawą i wartą uwagi, ale można potraktować to jako zwykłą zabawę.
http://segritta.pl/Test-psychologiczny-d...im-jestes/
Zachęcam Was do podzielenia się odpowiedziami! <3

[Nilvan]

Nieźle.
Spodobał mi się nawet.

[Luna_90]

Robiłam kiedyś ten test. Część by się zgadzała, ale w pkt 5, ni cholery nie mogłam sobie poprawnie tego zinterpretować... A pkt 6 był wbrew mojej woli, bo ja to wcale nie chciałam przechodzić przez ten mur.

[Ailon]

Też kiedyś przyszło mi zrobić ten test, ale w pamięci nie został mi ani koniec ani wyjaśnienia.
Dobra, pójdę na pierwszy ogień i opowiem co nieco.
Las pamiętam, że się nie zmienił od tych kilku lat. Strumyk też to samo. Za to w domu przybyło ludków. Nie wiem jak oni się pomieścili w takim małym domeczku! Nakarmili mnie i napoili a przez taras pokazali, że dalej rozciąga się cała masa podobnych mini chatek. Zaprosili mnie też do pozostania w tej wiosce. Dzieciaki nie odstępowały mnie na krok. Chciały mi wszystko pokazać.
Może to forum? ;>
A w murze, który tak de facto był wysokim żywopłotem kładzionym, udało mi się odnaleźć drzwi, żeby było śmiesznie. Chociaż wcale nie było potrzeby z nich korzystać, bo mur był bardzo krótki.
I z jeziorem jeszcze była dziwna sytuacja. Skok od razu, z radością i spokojem ducha. Bez najmniejszych obaw. Ale za żadne skarby nie dało się mnie przekonać do picia z jeziora. To nie było na miejscu. Tak mi się wydawało. Poza tym, w ogóle nie dochodziło do mnie pragnienie po tej podróży. Ani głód. Tylko było mi gorąco. Jednak w końcu dotarła do mnie sugestia z pytania, że mam to odczuwać. Więc nurkuję i znajduję glony. Nimi się żywię i z nich piję i wszyscy są szczęśliwi.

[Luna_90]

Ailon - masz nas za dzieciaków? A z jeziorkiem to mi się od razu nasunęło seks bez zobowiązań - seks tak, emocje - nieee.

Ja las widziałam bardziej jako puszczę, no wiecie, ogromne stare drzewa, gęste, nie widać nieba, taki mroczny i tajemniczy, dziki i nieskalany ludzką głupotą. Chodziłam po mchu i było pięknie. Mogłabym w takim zamieszkać. Zwierząt nie było, byłam sama i było mi z tym dobrze. Strumyk był też piękny, przejrzysty, kilka mini wodospadów, więc momentami nurt był rwący, a czasami spokojny. Poszłam sobie w górę strumienia. Polana była duża, pełna fioletowych kwiatów, a na środku stary dąb i obok mała przytulna chatka. Widać było dym z komina i patrząc na niego czuć było ciepło, ale nie weszłam do środka. Minęłam go i poszłam dalej. Mur z czerwonej cegły, nie za wysoki - tak, że stojąc na palcach widziałam co za nim i z łatwością bym się wspięła na niego. Ale wolałam poczekać i przyglądać się. No i do tego momentu interpretacja jest łatwa i by się zgadzało.

Ale ten pkt 5... "Twoja wizja przyszłości. Cele, do jakich dążysz. Życie, na jakie czekasz. " No serio... Ja zobaczyłam za murem brzydkie miasto, szare i smutne, które odrzucało mnie strasznie. Miasto w stylu NY. Paskuda. Wolałam zostać w mojej puszczy. I niby jaki tutaj mój cel, do którego dążę? I z własnej woli NIGDY bym nie przeszła przez ten mur.

Jeziorko, no cóż podeszłam do niego, sprawdziłam czy nie pułapka, nabrałam trochę wody w dłonie i wypiłam, a potem biegałam po kolana w wodzie na golasa. xD

[Ailon]

Może masz takie obawy co do przyszłości? Albo przeszkód, że jak się jakaś pojawia, to lepiej ją zostawić w spokoju, może się przyjrzeć, ale generalnie nie tykać, bo za nią tylko gorzej jest? I lepiej wracać tam, gdzie bezpiecznie i miło bo utrudnienia są jak granice wyznaczające początek jeszcze większych kłopotów?
Taka tam luźna interpretacja.

Co do mojego jeziorka, to mam nieco inną teorię na ten temat, ale na razie zachowam ją dla siebie.

I bardziej chodziło mi o społeczność takich pozytywnych ludzi, ale jak najbardziej - mam nas wszystkich za dzieciaków! Totalnie nieprzystosowanych do ram normalności marzycieli, którzy sięgają po to czego chcą i nie rozumieją słów "to niemożliwe". ^^, (Może mamy tylko nieco inne formy niż małe rozbiegane karzełki, ale to już inna sprawa.)

[Luna_90]

Pokochałam Twój opis naszej forumowej społeczności.

Co do przeszkód - nie do końca, raczej jestem typem osoby, dla której przeszkoda MUSI być pokonana. Inaczej moja duma cierpi, że jak to ja sobie nie poradzę? Z tymże, nie idę na żywioł tylko najpierw napotkany problem analizuję itd i wybieram najlepszą opcję - co oznacza moje przyglądanie się murowi.

A miasto jest "fee" dla mnie. Chcę mieszkać w lesie i mieć stadninę koni. Mogłam za murem zobaczyć koniki...

Zaciekawiłeś mnie jeziorkiem.

[Ailon]

Oh, ja. I ta bijąca ze mnie tajemniczość.
Koniki! <3 Też chcę mieszkać w lesie. A najlepiej w górach.
Ale za murem nie było u mnie takiego obrazu. Był przedziwny świat. Góry zawieszone w niebie szczytami do dołu, ludzie latający na smokach, olbrzymie jezioro, i pływające w powietrzu ryby. Wszystko to było w jakichś takich pastelowych kolorach. Generalnie świat jak z bajki. Bardzo pięknej bajki.
Ogarnął mnie więc lekki smutek kiedy nagle okazało się, że ląduję na pustyni /: Zupełnie nie tak to miało wyglądać.

No tak, duma u Lwa. Nie ma szans, żeby przetrwało coś, co mogłoby ją naruszyć.

[Luna_90]

Łooo smoki i odwrócone góry? Niezły klimat.

No tak, lew lwa zrozumie.

[Kaczuch]

Biegłam przez ciemny las w środku lata krętą drogą. Był środek lata, było widać prześwity słońca przez gałęzie. W lesie nie było żadnych zwierząt, słychać było tylko moje kroki i szum drzew. Byłam całkiem sama, o dziwo było mi to obojętne.
Strumyk był wartki, krystalicznie czysty i zimny, pełen kamieni. Właśnie po nich przeskoczyłam na drugą stronę, i pobiegłam dalej, nie poświecając mu zbytniej uwagi.
Dom był drewniany, zbudowany z solidnych bali i w dobrym stanie. Jednak mieszkali tam źli ludzie, byłam tego pewna. Od razu uciekłam.
Mur był wysoki, ale podniszczony, w szczelinach rósł mech. Znalazłam dziurę i przez nią przeszłam.
Za murem była bezpieczna, słoneczna dolina, a w niej spokojna wioska.
Kiedy znalazłam się na pustyni, szłam przed siebie - gdy dotarłam do jeziora, najpierw musiałam się upewnić, czy to nie fatamorgana. Potem podeszłam, napiłam się i napełniłam manierkę. Postanowiłam odpocząć i zbadać otoczenie wokół niego.

Moje życie to głównie samotność, ale nie czuję się przez to źle, a czasem widzę słońce, potrzebuję też wciąż przeć naprzód. Seksualność niezbyt mnie zajmuje, ale jest w porządku. Moje życie duchowe jest w porządku, ale kontakty z ludźmi już nie do końca. Moje problemy są nie do pokonania tylko na pierwszy rzut oka, marzę o bezpiecznym, stabilnym życiu blisko natury, w miłości jestem ostrożna i przezorna, choć ciekawa. W sumie, zgadza się całkiem nieźle. Motyw takiej symbolicznej podróży jest bardzo interesujący z puktu widzenia opowiadania historii... Chyba się zainspirowałam!