Wiersz o Absolucie

[Void]

Emancją Absolutu jest wszystko.
Przez piękne zachody słońca, i jasne chmury, jak i ciemne miejsca, pełne żarłocznych Abominacji nie godnych by ludzkie oko je widziało.

"Bóg dał, Bóg zabrał" rzecze klecha, prawda jednak jest daleka.
To co nam dano, dano nam nie na przetrzymanie, było to przekazanie.
Korzystajmy z danym nam darów, by czerpać z nich radość, a nie tworzyć brzemie.
Każdy człowiek ma wolę, wyróżniony nad inne stworzenie, daje od siebie wiele.

To co nam się dzieje, nie jest przyczyną zła i Boga.
Bóg jest wszystkim, jest i złem, i dobrem.
Jest zbyt wysoki by cieszyć się złem, i zbyt niski by dobrem.

On widzi.
On słyszy.
On wie...

Każda pokusa - nieważne jak piękna, jak i największa rana - nieważne jak głęboka - jest próbą.
Proste radości życia są niczym tchnienie wiatru, które zginie w wichurze istnienia.
Nie należy się przywiązywać do stanu obecnego, który będzie przeszły.
Należy walczyć o stan obecny i o lepsze jutro - by stan owy był wieczny.

Ludzie wszystkich nacji, świateł i cienie... wierzcie, a będzie wam dane.
Bierzcie, a stracicie, dawajcie, a otrzymacie.

Żyjcie - i dajcie żyć innym.
Czujcie, i uczuciem się dzielcie.
Istniejcie, by istnieć...

Wierzcie by wiedzieć...

.Niechaj tak się stanie.

[Jiruka]

Wiesz co... Może zostań przy rysunkach. Nie było to znowu takie złe, jak niektóre "wielkie dzieła", ale można tu wyhaczyć trochę błędów interpunkcyjnych, powtórzeń (przy czym nie są to ana- ani epifory) , rymy też nie są górnolotne tam, gdzie da się je wyłowić.

Trochę prostolinijnie to ujmę: dupy nie urywa.

[Siri]

Wyrzuć początek.
Zostaw od "On widzi... On słyszy ... " i reszta wiersza ma już odpowiednie brzmienie i przesłanie.
Wiersz nie musi być rymowany żeby być wierszem Ten jest ok.
Jest dobrze.