Za Necronomicon - "Inny czar wiążący czarowników"

[Evander]

Amorte,

Chciałbym zaznaczyć, że nie jestem fanem Necronomiconów, gdyż większość z nich wygląda jak straszliwy bełkot.

Polski Necronomicon opracowany przez Krzysztofa Azarewicza, wydany przez wydawnictwo FOX w 2000 roku zawiera jednak pewien ciekawy rytuał, który parę razy z powodzeniem zastosowałem.
Jest to rytuał przeciwko klątwom.

Podaję go tutaj, wraz z moim komentarzem. Polecam wypróbować wszystkim zainteresowanym i podzielić się spostrzeżeniami.

Przede wszystkim, przed wykonaniem rytuału i po wykonaniu obowiązkowo odprawiamy Mniejszy Rytuał Pentagramu (z górnego wierzchołka). Sam rytuał należy odprawiać będąc przynajmniej w lekkim transie.

Do rytuału będziemy potrzebować kawałka nieco grubszego sznurka. Węzłów nie należy wiązać zbyt mocno.

Inny czar wiążący czarowników:
Weź sznur z zawiązanymi nań dziesięcioma supłami. Kiedy wymawiasz każdy wers tego zaczarowania, rozwiązuj jedną pętlę. Gdy ukończysz swe dzieło, wrzuć sznur w płomienie i złóż podziękowanie Bogom(//tutaj odprawiłem drugi Rytuał Pentagramu zamiast podziękowania).

Wizerunki moje zmarłym oddałeś; zwróć je!
Wizerunki moje wśród zmarłych widziałeś; zwróć je!
Wizerunki moje w świat zmarłych rzucałeś; zwróć je!
Wizerunki moje na ziemię zmarłych rzuciłeś; zwróć je!
Wizerunki moje w trumnie złożyłeś; zwróć je!
Wizerunki moje oddałeś zniszczeniu; zwróć je!
Wizerunki moje w murach zamknąłeś; zwróć je!
Wizerunki moje rozbiłeś o próg drzwi; zwróć je!
Wizerunki moje zatrzasnąłeś w bramie muru; zwróć je!
Wizerunki moje oddałeś Bogu Ognia; zwróć je!

[Olimpia]

Mi się strasznie podoba to zaklęcie. xD Uwielbiam je czytać bo... no nie wiem! Po prostu mnie ciągnie, podoba mi się.

Co do tego żeby odprawić Mniejszy Rytuał Pentagramu zamiast podziękowania nie zgodzę się. Lepiej podziękowanie, to zaklęcie z Necronomiconu i kij wie jakie będą konsekwencje braku podziękowania. To podejrzana i nie do końca zrozumiała księga.

[Evander]

Amorte,

To zaklęcie nie wymaga "podziękowania". LBPR jest po to, aby oczyścić się na biegu z interferujących z zaklęciem energii.

[konidziu]

Całkiem ciekawy jest ten rytuał, ale jedno małe ale wszelakie Necronomicony nie są żadnym bełkotem lecz logicznie ułożonymi zagadnieniami które każde poprzednie w pewnym sensie wprowadza w kolejne zagadnienie po prostu wystarczy mieć otwarty umysł na wszelkie ewentualności, a nie iść wyrytym szlakiem podręcznika znanego ze szkoły.

[Evander]

Amorte,

Ja się najczęściej z ludzi ślepo wierzących w Necronomicon głośno śmieję.

W mojej historii zaowocowało to już banami w paru miejscach.

Ten rytuał jednakowoż wypróbowywałem w praktyce, podobnie jak parę innych z nekronomikonów.
Co do tego jednego mogę stwierdzić, że produkuje efekty.

[Havrana]

Ależ przecież Necronomicon to literatura fantasy. Oczywiście, zastosowanie podanych tam sposobów może zadziałać jak placebo, może zadziałać psychologicznie jako samoprogramowanie. Ale tak samo zadziała dowolny tekst zaczerpnięty skądkolwiek, czy własnego autorstwa.

Poza tym, o który Necronomicon chodzi? Ten Lovecrafta? Czy jakiś późniejszy, stworzony na fali popularności jego dzieła?

Bo nie zapominajmy, że:

Na fali popularności stworzonych przez Lovecrafta legend, opublikowano kilkanaście fikcyjnych Necronomiconów, jednakże prawie wszystkie z nich traktowane są w kategorii żartu. Autorem jednego z nich jest L. Sprague de Camp, biograf Lovecrafta i pisarz science-fiction, który przedstawił historię odnalezionego w Iraku tajemniczego manuskryptu, wywiezionego następnie do USA. Najwięcej kontrowersji wzbudził wydany pod koniec lat 70. XX wieku Necronomicon autorstwa osoby ukrywającej się pod pseudonimem Simon, rzekomo stanowiący tłumaczenie na język angielski autentycznej starogreckiej księgi. Brakuje jednak jakichkolwiek dowodów na autentyczność księgi, która w rzeczywistości jest mieszaniną różnych dostępnych tłumaczeń mitów i magicznych tekstów z Mezopotamii. Autor miesza ze sobą teksty sumeryjskie, akadyjskie, babilońskie i asyryjskie, a tam, gdzie nazwy bóstw są niejasne, umieszcza nazwy z mitów Cthulhu. Simon stara się także pokazać zadziwiające, według niego, podobieństwo między mitologią Lovecrafta a systemem magicznym Aleistera Crowleya. Oprócz tego opublikowano jeszcze kilka innych Necronomiconów, traktowanych jednak jako żart, w dużej mierze stanowiących syntezę z księgi Simona.

Niedługo jeszcze zaczniemy tu Wicca traktować jak religię...

[Seraf]

Cóż, biorąc pod uwagę, że istnieją ludzie, którzy wyznają religię Jedi, albo czczą warhammerowego Khorn'a, a nawet zdarzają się ludzie, którzy tworzą rytuały przywołania Yog'sothotha, albo tacy np chaoci, którzy mogą sobie wymyślać bóstwa... To nie ma w zasadzie powodów, żeby to nie działało.

[Evander]

Amorte,

Ależ przecież Necronomicon to literatura fantasy.

Wiem. Stąd mój brak szacunku dla wielbicieli tego jako systemu magicznego.

[Oczywiście, zastosowanie podanych tam sposobów może zadziałać jak placebo, może zadziałać psychologicznie jako samoprogramowanie. Ale tak samo zadziała dowolny tekst zaczerpnięty skądkolwiek, czy własnego autorstwa.

Przyjrzyj się uważnie temu zaklęciu ochronnemu.

Nie ma w nim żadnego nawiązania do przedwiecznych.
Właściwie to formą i treścią bardziej przypomina średniowiecze - prawdopodobnie też tak zostało ułożone.

Poza tym, o który Necronomicon chodzi? Ten Lovecrafta? Czy jakiś późniejszy, stworzony na fali popularności jego dzieła?

Chodzi o ten autorstwa Azarewicza wydany przez Okulturę.

Bo nie zapominajmy, że:

Na fali popularności stworzonych przez Lovecrafta legend, opublikowano kilkanaście fikcyjnych Necronomiconów, jednakże prawie wszystkie z nich traktowane są w kategorii żartu. Autorem jednego z nich jest L. Sprague de Camp, biograf Lovecrafta i pisarz science-fiction, który przedstawił historię odnalezionego w Iraku tajemniczego manuskryptu, wywiezionego następnie do USA. Najwięcej kontrowersji wzbudził wydany pod koniec lat 70. XX wieku Necronomicon autorstwa osoby ukrywającej się pod pseudonimem Simon, rzekomo stanowiący tłumaczenie na język angielski autentycznej starogreckiej księgi. Brakuje jednak jakichkolwiek dowodów na autentyczność księgi, która w rzeczywistości jest mieszaniną różnych dostępnych tłumaczeń mitów i magicznych tekstów z Mezopotamii. Autor miesza ze sobą teksty sumeryjskie, akadyjskie, babilońskie i asyryjskie, a tam, gdzie nazwy bóstw są niejasne, umieszcza nazwy z mitów Cthulhu. Simon stara się także pokazać zadziwiające, według niego, podobieństwo między mitologią Lovecrafta a systemem magicznym Aleistera Crowleya. Oprócz tego opublikowano jeszcze kilka innych Necronomiconów, traktowanych jednak jako żart, w dużej mierze stanowiących syntezę z księgi Simona.

Simonomicon to fantastyczny przykład trollingu. Właściwie to kiedyś zbanowano mnie z grupy pseudo-nekromanckiej za krytykę tego konkretnego 'dzieła'.

Wszystkie tego typu książki fantasy należy traktować tylko i wyłącznie jako inspirację dla ozdobnej formy własnych technik/tworzenia własnego systemu, nic więcej.

Niedługo jeszcze zaczniemy tu Wicca traktować jak religię...

Bój się!

[Havrana]

Albo o ile jest podatny na autosugestię. Nie każda technika, czy zaklęcie ma cokolwiek wspólnego z magią, często jest to psychologiczne samoprogramowanie. Nic wspólnego z magią nie mające.

[Verisa]

Hav, tu się nie zgodzę.
Wszelaki działania mające na celu wywołanie zmian uważam za magię, wywołując zmianę w sobie, wywołujesz również zmianę w środowisku.