Odejdź

[Daratin]

Edykt milczenia

Edykt milczenia, wydany w hałasie ludzkich istnień
Przez usta, które nigdy nie istniały
Zamilcz człowiecze
Spójrz jak kalasz jestestwo wszelakie dźwiękami nieskładnie opuszczającymi Twój aparat mowy
Sensu nie posiadałeś rodząc się
Sensu szukałeś za życia
Sensu do śmierci nie znalazłeś
Póki człowiekiem trwałeś
Głośne Twe życie zakończy się słodką cisza
Bo sensu tworzyć nie chciałeś
I tak człowiecze ustałeś...

[Olimpia]

To jest zajebiste, wszystko harmonijnie ze sobą współgra... oprócz jednego, ''opuszczającymi Twój aparat mowy'', jakoś ten ''aparat mowy'' tu nie pasuje. xD

Ale poza tym to całość jest idealnie skomponowana.

[Daratin]

Dziękuję. W zasadzie mam coś jeszcze na "magazynie":

Absurd

Oko Nocy patrzy,
Co jeszcze się wydarzy?
Czy odróżnisz sen od jawy?
Co prawdą a ułudą w świecie tak absurdalnym,
groteskowym
Czy potrafisz obejść się w tym świecie bez mowy?
Informacje płyną, informacje żyją i ożywiają
Co gdy płynąć ustaną?
Zmarli z grobów powstają i słuchają
Lecz nie słyszą zbyt wiele
Życia nie ma już w ich martwym ciele
O Zagłady Aniele
Przyjdź i zniszcz rozum, rozumienie
Bo komplikuje zbyt wiele
Człowieka wpędza w zastanowienie
I w paradoksie swym zamyka drogę na zrozumienie

[Daratin]

Pełnia

Dzisiejszej nocy
Ciche oko przestworzy
W pełni swego srebrzystego majestatu
Spowite taftą nieprzeniknionego mroku
Jest cichym świadkiem i powiernikiem sekretów
Ludzkich żądz, dzikich fantazji
Jest lustrem boskiej wyobraźni
Milczącym i godnym zaufania
Poczuj jego słodki zew unoszący się w powietrzu
Napełnij nozdrza cudownym tchnieniem wyzwolenia
I żyj
Żyj prawdziwie, z całych sił, nie bojąc się potępienia

[Daratin]

M

I znów przyszedł dzień
Tak bardzo niestrawny
I znów rzucił cień
Na nocy dary
Odebrał mi Cię
I w zamian obawy
Rzucił przed mnie
Znów wdziewam łachmany
Znów gotuję się
Demony i zjawy
W ludzkim ciele
Szukają wciąż zwady
Bólem karmią się
A dzień im doprawdy
Pomaga bo chce
Naszej zagłady

Więc wciąż trzymam Cię
Za dłoń delikatną
I idę przed się
Wątpliwą życia kładką
Nie lęka mnie dzień
Co syci pogardą
W zanadrzu mam Cię
A tyś mi mą tarczą
Nie padnę, o nie
Wątłą dnia ofiarą
Do nocy znów prę
Wraz z Tobą, tuż za mną
Niech goni nas dzień
Niech góry upadną
Dopóki mam Cię
Niech ludzie przepadną

[Olimpia]

Piękne i prawdziwe...
Zwłaszcza dla mnie dzisiaj, miło było z rana coś takiego przeczytać.
Dziękuję.

[Daratin]

Proszę uprzejmie. Dziękuję za docenienie

[Daratin]

Co w delikcie swym podłym radość i strawę znajduje?
Co myślą srom zadaje stworzeniu i chwałę jego truje?
Co drugiego za czyn podobny w pośpiechu piętnuje?
Co życie traktuje niczym kurtyzany?
Pieprzy innych, pieprzy też swoje i wielce jest rady
Co szlocha i żałuje złudliwie gdy czas jego mija aby?
To ludzki pomiot
Podłe i przebrzydłe chamy

[Skowyt]

Świetne Panie Kolego! W liceum też trochę pisałem, ale moje wiersze nie byly tak dobre jak Twoje.
Zgadzam sie z Olimpią co do "aparatu mowy" i w wierszu "M" zamiast "Cię" przyjemniej brzmialo by "Ciebie", przynajmniej tak myślę.
Dla mnie bomba. Gratuluje talentu