Co dzieje się ze zwierzętami po śmierci?

[Zefir]

Niedawno zginęła mi kotka (leżała martwa na jezdni), zakopaliśmy ją z ojcem.

Nie wiem dlaczego, ale rodzice z tego powodu się za specjalnie nie przejęli (w sensie nie rozpaczali, nic za dużo nie mówili). Czułem (?) żeby też "nie rozpaczać" (dlaczego tak?)

Konkretnie - GDZIEŚ na internecie czytałem o tym, że duchy zwierząt czasami przychodzą. Na yt widziałem nagranie gdzie przeszedł duch kota. (jest normalnie, trzeba wpisać).
Jak to w końcu jest ze zwierzętami? Wierzę w reinkarnację w formę zwierząt, więc myślę, że też mają duszę. W końcu też są istotami w ciele fizycznym i mają też czakry (chyba w jakiś sposób muszą żywić się energiami?). Po śmierci idą do Światła tak samo jak człowiek? Czy jak to?

https://youtu.be/KoUlXdq3Guc?t=406
Tutaj za specjalnie nie ma nic o tym, tylko to, że na pierwszym planie (ciało fizyczne) są ludzie i zwierzęta.
I tak nic nie rozumiem z tego filmiku.
Ale polecam obejrzeć.

[Olimpia]

Miałam chowańca - (magiczny towarzysz czarownicy).
Przyśnił mi się mówił, żebym się nie martwiła, że wszystko będzie dobrze i jak coś to on będzie przy mnie. Obudziłam się, sparaliżowana a nade mną stał demon z którym miałam na pieńku od wielu lat - cholernie szybka, wredna i tchórzliwa bestia. Ja się pytam - co ja chojrak paraliżuje ofiarę, żeby była bezbronna? ... No ale ok, on wyciągał mnie z ciała, jakby chciał wchłonąć mnie do siebie (tzn. moją duszę), ja mogłam walczyć tylko umysłem... ale to była z góry przegrana walka, ileż można wytrzymać i to będąc na słabszej pozycji?

W pewnym momencie pojawił się mój zmarły kot - skoczył na niego i wszystko zniknęło, a ja odzyskiwałam panowanie nad ciałem. Morał z tego prosty - zwierzęta oprócz oczywistego faktu, że mają duszę, również nas pilnują po swojej śmierci i są przy nas.

[tupajda]

Oczywiscie, ze mają duszę, tak samo jak potrafia kochać, czy nienawidzieć. Myślenie, że tylko ludzie są  wyjątkowi jest strasznie egoistyczne i naiwne. Powiem więcej, rośliny też mają duszę, a my wszyscy jesteśmy sobie równi.

Rozpaczanie jest formą związania energii, nie rozpaczasz, nie blokujesz energii swojego przyjaciela.

[Zefir]

Rozpaczanie jest formą związania energii, nie rozpaczasz, nie blokujesz energii swojego przyjaciela.

Rzeczywiście duchy ludzi nie lubią kiedy ktoś nad nimi rozpacza.
To chyba ojciec mi kiedyś opowiadał, że komuś umarł mąż i z córką rozpaczały i on przyszedł im powiedzieć by przestali bo jemu to przeszkadza.


Jeszcze jedno - co dają modlitwy?
Czasami przychodzą (duchy) ludziom do snu prosić o modlitwę.
Zastanawia mnie to, ponieważ nie każdy jest wierzący, więc nie wiem jak to miałoby działać.
Może konkretny przykład
Mam partnerkę, która miała (bo w tym roku umarła) koleżankę, wcześniej zmarł jej mąż (tej koleżanki), i ten mąż (moją partnerkę) podrywał za życia.
I on przyszedł we śnie do swojej żony i truł jej żeby się za niego pomodliła (a to był pijak i chodził po k*), ona mówiła, że nie i kropka.
To przyszedł o to samo prosił moją partnerkę, ona żeby zjeżdżał.
To ta jego żona poszła w końcu na cmentarz i dla świętego spokoju się pomodliła i powiedziała by wreszcie sobie poszedł.
I poszedł.

[tupajda]

Czasami przychodzą (duchy) ludziom do snu prosić o modlitwę.

Zastanawia mnie to, ponieważ nie każdy jest wierzący, więc nie wiem jak to miałoby działać.



I on przyszedł we śnie do swojej żony i truł jej żeby się za niego pomodliła (a to był pijak i chodził po k*), ona mówiła, że nie i kropka.

To proste, modlitwa jest skupieniem uwagi, a za uwagą podąża energia.
Ten konkretny przypadek był bardzo związany ze światem materialnym i być może zbyt mocno przywiązał się do niego. Coś jak więzienie własnych uwarunkowań.

[Olimpia]

Rozpaczanie jest formą związania energii, nie rozpaczasz, nie blokujesz energii swojego przyjaciela.

To mnie bardzo ciekawi. Rozwiń proszę. Od jakiegoś czasu się zastanawiałam czy tak jest i jak to działa, ale jakoś zawsze zapominałam o temacie. Nie sądzisz, że osoba która odchodzi chce poczuć, że komuś na niej zależało? Ja gdybym umarła i nikt by mną nie tęsknił i nie rozpaczał czułabym się ... nieważna, niekochana, niechciana. Byłabym zła.

[tupajda]

Tęsknić, wspominać można jak najbardziej. Jednak gdy ten żal i często pretensje są zbyt wielkie, to wraz z tą uwagą podąża energia, która jest jak lina kotwicy. Śmierć jest częścią natury i trzeba po prostu się z nią pogodzić.

[Wysoki Mag]

Rozpacz jest powiązana wahadłowo z euforią. Jak jest euforia to potem musi być rozpacz. Im więcej jednego tym więcej drugiego.

Po śmierci ciała fizycznego, ciało jest obojętne temu co odszedł, może nawet go nie pamiętać.

Rozpacz jest formą użalania się i litowania nad sobą, a nie nad umarłym. Jest to dowód na więź typowo materialistyczną, z poziomu posiadania kogoś na własność. Człowiek podobnie rozpacza jak traci dom, samochód, to jest przedmiotowe traktowanie umarłego. Podejście energetyczne i duchowe zdejmuje to odium zbędnego przeżywania, cieszymy się, że jest w lepszym świecie i może ewoluować w inne światy.

Wiele osób rozpacza bo z tego powodu ponoszą straty, wdowa przykładowo całe życie była wampirem energetycznym  swojego męża, uzależniła się od jego energii, a teraz sama jest pusta, a mąż zmarł właśnie z tego powodu, bo go wyssała. Może być i odwrotnie.

Bardziej pomożemy umarłym gdy zrobimy wizualizację i odprowadzimy w niej kogoś bliskiego kto zmarł nad rzekę i pomożemy mu wejść do łodzi i pozwolimy tej łodzi odpłynąć z prądem w świetlistą mgłę.

Silna rozpacz może nawet blokować tego kto odszedł i zatrzymywać jego rozwój w zaświecie!

Każda porządna szkoła magii uczyła sztuki umierania! Bo to jest najważniejszy dzień naszego życia!

[Właśnie stoję za Tobą]

Po śmierci ciała fizycznego, ciało jest obojętne temu co odszedł, może nawet go nie pamiętać.


Silna rozpacz może nawet blokować tego kto odszedł i zatrzymywać jego rozwój w zaświecie!

Po pierwsze skąd taka rewelacja? Pierwszy człowiek wrócił z zaświatów jak mniemam. Drugie stwierdzenie jakie tu padło w tym cytacie wygląda już na pisane z pierwszej ręki w owych zaświatach. Ubóstwiam ludzi, którzy przedstawiają swoje nieraz karkołomne popisy intelektualne jako fakty na odium publicznym i to nawet bez zająknięcia. Nawet w tak abstrakcyjnej tematyce jak życie pozagrobowe. Szkoda tylko, że nie idzie za tym jakakolwiek refleksja nad tym, że za ani jednym słowem nie idzie dosłownie jakikolwiek fakt poza wyobraźnią. How ironic, rzekłby imperator Palpatine.

[Wysoki Mag]

Po pierwsze skąd taka rewelacja? Pierwszy człowiek wrócił z zaświatów jak mniemam. Drugie stwierdzenie jakie tu padło w tym cytacie wygląda już na pisane z pierwszej ręki w owych zaświatach. Ubóstwiam ludzi, którzy przedstawiają swoje nieraz karkołomne popisy intelektualne jako fakty na odium publicznym i to nawet bez zająknięcia. Nawet w tak abstrakcyjnej tematyce jak życie pozagrobowe. Szkoda tylko, że nie idzie za tym jakakolwiek refleksja nad tym, że za ani jednym słowem nie idzie dosłownie jakikolwiek fakt poza wyobraźnią. How ironic, rzekłby imperator Palpatine.

Vice versa - a Ty Mój Drogi, skąd wiesz, że tak nie jest? Sam twierdzisz, że mogę być pierwszym! Z twoich słów wynoszę, że na pewno tam nie byłeś, to skąd wiesz, że ja się mylę? Twoja logika i spójność jest wprost porażająca! Krytyka ma opierać się na solidnych podstawach Koleżko, skąd wziąłeś swoją rewelacyjną krytykę, to tylko gra twojej wyobraźni.

Śmieszą mnie zawsze te emocjonalne, poza rozumowe wypady ludzi, którzy czują się obrażeni z powodu czyichś poglądów. Zamiast zapytać o wyjaśnienie spiesza się pochopnie z wydawaniem opinii, to jakiś syndrom zrobienia się ważnym z powodu swojej jakże błyskotliwej percepcji, której się wydaje, że oto przyłapała kogoś na czymś niedorzecznym, sami zaś są na wskroś niedorzeczni intelektualnie w swojej płaskiej krytyce. Szukają kogo by tylko skrytykować i zaatakować, ja nikomu nie odmawiam jak chce walki to proszę bardzo, jestem zawsze do dyspozycji!

Gdybyś poczytał rewelacje osób po śmierci klinicznej, to byś wiedział, że wielu z nich pomimo odczuwania błogości w Zaświecie, powrócili dzięki sile woli z uwagi na rożne okoliczności, między innymi przyglądając się swoim bliskim i traktując ich rozpacz jako przyczynek do rozumienia, że mają jeszcze swoje zadania w tym świecie, poczuciu obowiązku wobec bliskich, to ich zablokowało.

Może byłem w zaświecie, skąd Ty to możesz wiedzieć? Jeżeli masz takie możliwości to sprawdź czy mówię prawdę?!!! Przeżyłem w wieku 17 lat śmierć kliniczną, topiłem się w samochodzie. Byłem 10 minut bez dostępu do powietrza. Opowiedzieć ze szczegółami mogę tylko poważnym rozmówcom, co mnie spotkało co odczuwałem, widziałem i słyszałem.