O co więc chodzi w siedmiu Rolach? Otóż, Bóg/Tao/Wszechświat stworzył świat materialny, by móc doświadczać życia i samego siebie z każdej możliwej perspektywy, a co za tym idzie - rozwijać się. Nasz Duch jest zatem fragmentem Boga, który wciąż tworzy nowe fragmenty (co przeczy teorii, że ilość fragmentów na ziemi jest stała i nie powiększa się). Duch doświadcza życia i z każdym wcieleniem rozwija się, po wielu wcieleniach uzyskując Starą Świadomość, a w końcu opuszczając całkiem ziemię z wyższą świadomością. Czasem powraca na krótki czas, by w istotny sposób zmienić świat (przykład - Jezus lub Budda). Ale o etapach Świadomości napiszę w innym temacie.

Siedem ról we wszechświecie można porównać do siedmiu kolorów, z których składa się światło. Każdy z tych kolorów jest częścią światła, jednak jest inny i działa inaczej. Bóg manifestuje się na ziemi jako ludzka istota w siedmiu różnych postaciach, które nazywamy Rolami. Oczywiście, dwie osoby z tą samą rolą mogą inaczej wyglądać, mieć inne upodobania, nawet nieco inne charaktery (na osobowość składają się bowiem jeszcze inne, pomniejsze elementy), lecz ich natura jest taka sama. Domyślam się, że gdy przeczytacie opisy poniższych Ról, coś w Waszych głowach zaświta; w pewnym sensie, wszyscy podświadomie wiemy o istnieniu tych archetypów. Być może spojrzeliście kiedyś na kogoś i pomyśleliście, "o, ta osoba wygląda jak typowy artysta" lub "widać po nim, że wojownik". I o to właśnie chodzi w siedmiu Rolach.

Tak więc, nasze siedem Ról to: Opiekun, Artysta, Wojownik, Uczony, Mędrzec, Kapłan oraz Król. Każda z Ról ma inne cechy, wibracje, wygląd oraz, jak można logicznie wywnioskować, rolę na tym świecie. Spójrzmy zatem na każdą z osobna, zaczynając od najczęściej spotykanego rodzaju, a kończąc na najrzadszym. Nie oznacza to, że im rzadsza Rola, tym lepsza czy potężniejsza. Kolejność ta odzwierciedla jedynie zapotrzebowanie społeczeństwa na dany rodzaj, by zachować równowagę (gdybyśmy mieli więcej Królów niż innych Ról, to Królowie nie mieliby kim rządzić, etc.). Każda z Ról jest równie ważna i niezbędna do funkcjonowania świata. Nie są nam one przypisane ani narzucone z góry - są po prostu tym, kim jesteśmy.


To ten rodzaj ludzi, którzy gotowi są bezinteresownie nieść pomoc, pocieszać, pracować dla organizacji charytatywnych i wspierać społeczeństwo. Z tego powodu nazywamy ich filarami świata, podstawą piramidy, bez której wszystko by runęło. Wzrusza ich cierpienie innych, poświęcają swoje życie na otaczanie słabych i zdesperowanych matczyną wręcz opieką. Nie chcą za to nic w zamian; cieszy ich szczęście innych i poczucie, że zdołali podnieść kogoś z dna. Cokolwiek robią, mają na uwadze ludzkie dobro. Przez swoją altruistyczną naturę zdarza im się zapominać o sobie. Lubią służyć innym; nie dlatego, że czują się od nich gorsi, lecz dlatego, że są niezwykle empatyczni i wyczuleni na potrzeby ludzi. Opiekunów cechuje dobroduszność, łagodna natura i silne poczucie moralności. Zdają się kochać każdą żywą istotę, pragną pokoju i załamują ręce nad złem tego świata. W negatywnym biegunie, ich wadą jest zbytnie branie na siebie cierpienia innych i poddawanie się ich woli. W tym przypadku, z opiekunów stają się sługami i nie są w stanie opuścić osoby, której pomagają, nawet jeśli wpływa to na nie negatywnie. Opiekuni mają najlżejsze, najmniej skupione wibracje, przez co łatwo przebywać w ich otoczeniu. Rzadko wchodzą w konfrontacje z innymi i z reguły ciężko ich nie lubić. Mogą mieć problem z asertywnością i odmawianiu ludziom. Jednocześnie jest to dość przyziemny rodzaj człowieka, który służy innym poprzez zapewnianie podstawowych, materialnych potrzeb - w przeciwieństwie do Kapłana, którego domeną są potrzeby duchowe.

Opiekunowie stanowią około 25% populacji. Ich rolą jest inspiracja na poziomie przyziemnym. Jest to rola ordynalna. Opiekunowie otrzymują informacje poprzez dwa kanały - jeden skupiony na obecnej sytuacji, a drugi na wspólnym dobrze. Stereotypowe cechy fizyczne to owalna twarz, miękkie rysy, małe oczy. Wyraz twarzy wyrażający radość i niewinność, bądź politowanie i współczucie. Mają raczej 'nieszkodliwą', przyjazną aurę. Reprezentują czakrę serca.


Artyści to ludzie skupieni na samoekspresji. Pragną wyrażać siebie poprzez wykorzystywanie swej wyobraźni i emocji, by tworzyć. Wśród nich można znaleźć muzyków, architektów, tancerzy, aktorów, rzeźbiarzy, malarzy, modelów, projektantów mody, grafików, etc. Pragną wyróżniać się i kształtować swój wizerunek w unikalny sposób, często traktując własne ciało jako płótno, eksperymentując z ubiorem i wyglądem. Kształtują świat wokół na swój obraz, zostawiając swój ślad na wszystkim, co do nich należy. Mają unikalny gust, chcą wszystko upiększać. Posiadają ogromną kreatywność, poprzez którą postrzegają rzeczywistość; mają tendencje do bycia nieco roztrzepanymi i żyjącymi we własnym świecie. Mogą być uważani przez innych za dziwaków, przez to, że nie ograniczają się do tego, co konwencjonalne. Mają w sobie chęć tworzenia, zmieniania, udoskonalania i przelewania swoją duszę we wszystko, co robią. To oni odpowiedzialni są za nowe pomysły i innowacje. Żyją nieustannie na skraju chaosu. Niektórzy artyści mają tendencje do spędzania zbyt wielkiej ilości czasu w świecie marzeń, ignorując rzeczywistość, lub na siłę zmieniają swój wizerunek na absurdalny, by szokować innych (np. Lady Gaga). Nie wszyscy artyści skupiają się na sztukach pięknych - niektórzy w inny sposób wykorzystują wyobraźnię, np. w matematyce, jak Albert Einstein.

Artyści stanowią około 21% populacji. Ich rolą jest ekspresja poprzez kreatywność. Jest to rola ordynalna. Artyści otrzymują informacje poprzez pięć kanałów, dzięki którym widzą świat z wielu perspektyw. Cechy fizyczne to twarz w kształcie serca i piękne oczy przypominające rozlany atrament, z odległym, rozmarzonym spojrzeniem. Wyraz twarzy jest miękki, oderwany od rzeczywistości. Artyści reprezentują trzecie oko.


To najbardziej przyziemna, zdeterminowana i forsowna z Ról. Celem Wojownika jest ciągła walka, konfrontacja, dominacja, zwyciężanie nad innymi oraz pokonywanie przeszkód w życiu. Wojowników cechuje odwaga, lojalność oraz dyscyplina. To ludzie, dla których poddanie się jest największą porażką, dlatego walczą aż do końca. Często widzą świat jako czarno-biały - "to jest złe, to jest słuszne", nie uznając odcieni szarości. Fascynują ich sztuki walki, bronie i wojna. Czują potrzebę walczenia dla kogoś lub czegoś, np. w imię ojczyzny. Gdy już się na coś zdecydują, to ciężko ich powstrzymać. Spokojne negocjacje nie są dla nich, rzadko bawią się w dyplomację. Kochają wyzwania, rywalizację i zdobywanie. Wojowników często można znaleźć w armii, dyscyplinach sportowych, polityce oraz biznesie. Posiadają najwolniejsze wibracje ze wszystkich Ról, przez co są najbardziej skupieni na fizyczności. Tak, jak artyści widzą świat jako płótno, tak wojownicy widzą je jako pole bitwy. Wyróżniają się niezłamaną lojalnością i chęcią bronienia bliskich. Stanowią świetny duet z Królami, często są zwolennikami hierarchii i wykonywania czyichś rozkazów. Są bardzo skoncentrowani na osiąganiu swojego celu; to Rola, której domeną jest akcja. Wolą robić niż się nad czymś zastanawiać, dlaczego często nie poświęcają zbyt wiele czasu na rozwój duchowy (oczywiście, istnieją wyjątki). Często nie są zbyt taktowni i nie dostrzegają większego obrazu. Mogą być ślepi na uczucia innych i zbyt zaabsorbowani walką. Wydają się przytłaczający, głusi na argumenty innych, skupieni tylko na wygranej. Mogą również grozić innym, a nawet używać przemocy by zdobyć to, czego chcą.

Wojownicy stanowią około 18% populacji. Ich rolą jest działanie poprzez czyny fizyczne. Jest to rola ordynalna. Wojownicy otrzymują informacje poprzez jeden kanał, co umożliwia im skoncentrowanie się na zadaniu. Cechy fizyczne to ostre, 'kanciaste' rysy twarzy, niskie brwi, zimne, skoncentrowane, 'stalowe' spojrzenie. Wyraz twarzy wyraża determinację i zdaje się mówić "nie zadzieraj ze mną". Wojownicy reprezentują czakrę podstawy.


Powołaniem uczonego jest gromadzenie wiedzy i odkrywanie świata. To typowi naukowcy, 'chodzące biblioteki', którzy interesują się wiedzą na każdy temat. Fascynuje ich teoretyczna strona świata, spisywanie historii, badanie przyczyn i skutków. Uwielbiają analizować i rozumieć świat, który jest dla nich pełen nowych rzeczy do odkrycia. Ich celem jest asymilacja. W przeciwieństwie do innych Ról, uczeni wolą obserwować świat, niż zmieniać go lub brać w nim aktywny udział (co nie znaczy jednak, że nigdy tego nie robią). Spędzają więcej czasu na myśleniu niż działaniu. Są również najbardziej introwertyczną z Ról - mają tendencje do zamykania się w sobie i posiadają mało siły przebicia. Potrzebują dużo czasu na analizowanie i przyswajanie odkrytych informacji. Zwykle lepiej czują się pośród książek, niż w sytuacjach towarzyskich - dlatego mogą nienawidzić szkoły, nawet, jeśli uwielbiają się uczyć. Uczeni są raczej 'cichym typem', który nie lubi konfrontacji z innymi. Są za to z reguły bardzo inteligentni i spostrzegawczy, dostrzegają to, czego nie widzą inni. Rzadko trzymają się konwencjonalnych opinii i teorii (przykład - Darwin). Wolą odkrywać prawdę i dochodzić do sedna problemów. Z reguły interesują się światem materialnym. Jednakże, Uczeni mogą także zajmować się ezoteryką, próbując wytłumaczyć logicznie duchowość i traktując ją jako naukę. To filozofowie, psychologowie, naukowcy i bibliotekarze, których domeną jest wiedza. W negatywnym biegunie mogą stać się zbyt zaabsorbowani bezużyteczną teorią, której nie przekładają na rzeczywistość. Mogą wydawać się bardzo neutralni i nieemocjonalni, ciężko im wyrażać to, co czują. Jednak przez swój neutralny charakter łatwo im dogadać się z większością ludzi.

Uczeni stanowią około 14% populacji. Ich rolą jest asymilacja. Jest to rola neutralna. Uczeni otrzymują informacje poprzez jeden kanał, przez co mogą skupić się na analizowaniu informacji. Cechy fizyczne to wysokie czoło, niskie brwi, mało ekspresyjny, zamyślony wyraz twarzy, głęboko osadzone oczy. Spojrzenie oddalone, bez wyrazu. Uczeni reprezentują splot słoneczny.


Mędrcy to typowi "śmieszkowie" - ludzie wypełnieni optymizmem i pozytywną energią, uwielbiający żarty i zabawę. Gdziekolwiek się nie pojawią, rozjaśniają swoją obecnością atmosferę; ze względu na swoje poczucie humoru, często zostają komikami. Ich powołaniem jest występowanie przed publiką i kontakt z ludźmi; ich celem zaś jest ekspresja którą kierują zewnętrznie. Można więc znaleźć wśród nich aktorów, mówców, raperów. Głoszą prawdę i walczą z ignorancją, przedstawiając życie takim, jakim jest. To osoby bardzo ekstrawertyczne, są pod tym względem całkowitym przeciwieństwem Uczonych; nie mogą żyć bez innych ludzi. Potrzebują uwagi oraz publiki, im większej, tym lepiej. Mają naturalny urok osobisty i łatwo zjednują sobie ludzi. Są tu po to by przypomnieć nam, kim jesteśmy, i że mamy ze sobą dużo wspólnego. Ich domeną jest komunikacja, pragną przekazywać innym swoje poglądy w jak najjaśniejszy, najłatwiejszy do zrozumienia sposób. Często przyjmują rolę 'klasowych klaunów' wygłupiając się i popisując, by zdobyć uwagę innych. W negatywnym biegunie mogą popaść w melodramatyzm i udawać kogoś, kim nie są, używając swego talentu aktorskiego by chować się za fałszywymi maskami. Podobnie jak artyści, mają wtedy tendencje to robienia wszystkiego, by szokować ludzi. Z natury jednak są bardzo entuzjastycznymi, rozbawionymi osobami o interesujących osobowościach, zdolnymi poprawić humor nawet największym pesymistom.

Mędrcy stanowią około 11% populacji. Ich rolą jest ekspresja poprzez komunikację. Jest to rola kardynalna. Mędrcy otrzymują informacje poprzez trzy kanały - jeden skupiony na sytuacji, drugi na ekspresji, zaś trzeci na obserwowaniu publiki. Cechy fizyczne to okrągła, ekspresyjna twarz i 'otwarte' rysy, częsty uśmiech oraz zawadiacki błysk w oczu. Często wyglądają, jakby mieli zaraz opowiedzieć żart. Mędrcy reprezentują czakrę gardła.


Kapłan to z reguły najbardziej uduchowiona z Ról, skupiona na wyższym dobrze i swojej wizji idealnego świata. Większość kapłanów traktuje istnienie sił wyższych jako coś oczywistego, dlatego też obierają ścieżkę rozwoju duchowego. Wśród nich można znaleźć kapłanów, szamanów, proroków i ezoteryków. Oczywiście, nie wszyscy magowie muszą być kapłanami - z reguły po prostu kapłani bardziej skupiają się na świecie niematerialnym, niż inne Role. Balansują na granicy między światem duchowym a rzeczywistością; wielu z nich ma tendencje do zaburzeń psychicznych a nawet popadania w szaleństwo, jako, że posiadają najszybsze wibracje ze wszystkich Ról, co umożliwia im stały kontakt z drugą stroną. Rolą kapłanów jest inspiracja - motywują oni innych ludzi do czynienia dobra i wykorzystywania swojego potencjału. Dobrym przykładem jest Martin Luther King, który nawoływał do pokoju i równouprawnienia. Kapłani są często idealistami; widzą całe zło świata i zastanawiają się, jak je naprawić. Niektórzy mają kompleks mesjasza i wydaje im się, że dźwigają na swoich barkach odpowiedzialność za wszystkich ludzi. Często zapominają, że inni mogą nie zgadzać się z ich wizją utopii (Adolf Hitler). Stają się wtedy fanatykami, zapatrzonymi ślepo w swoją wersję moralności. Może im się wydawać, że są bogami lub wybrańcami (Aleister Crowley), przez co tracą kontakt z rzeczywistością i nie są w stanie odróżnić prawdy od iluzji. Jednak w pozytywnym biegunie są to osoby o niezłamanej wierze, mądrości oraz silnej intuicji, skupione na pomaganiu innym w rozwoju duchowym.

Kapłani stanowią około 7% populacji. Ich rolą jest inspiracja na poziomie duchowym. Jest to rola kardynalna. Kapłani otrzymują informacje poprzez dwa kanały - jeden skupiony na sytuacji, a drugi na wyższych ideałach. Cechy fizyczne to intensywne, 'palące' spojrzenie, ostro zakończone usta, oraz twarz wyrażająca entuzjazm lub dezaprobatę. Kapłani reprezentują czakrę korony.


Ostatnią rolą jest Król. To zdecydowane, konkretne osoby o ogromnej sile woli oraz samokontroli, których celem jest kierowanie innymi. Są urodzonymi przywódcami, którzy z reguły nie uznają żadnych autorytetów oprócz siebie. Z tego powodu ciężko im podporządkowywać się innym i wykonywać polecenia - wolą sami być na pozycji władzy. Nie oznacza to, że wszyscy politycy i władcy to Królowie; Król może być zarówno monarchą, jak i żebrakiem. Jednak bez względu na tożsamość, Królowie to dumne istoty skupione na działaniu. Ich motto to "żadnych wymówek, po prostu to zrób". Podobnie jak Wojownicy, Królowie wyznają samodyscyplinę i oczekują jej od innych. Są dobrzy w organizowaniu ludzi i powierzaniu im zadań; potrafią zachować zimną krew pośród chaosu. Mają w sobie coś, co wywołuje szacunek i sprawia, że inni automatycznie za nimi podążają. Królowie w pozytywnym biegunie zdają sobie sprawę z odpowiedzialności, jakie niesie ze sobą władza. Mają dobry zmysł strategiczny, widzą większy obraz i łatwo podejmują ważne, dalekosiężne decyzje. Jako, że mają najbardziej skupione, intensywne wibracje ze wszystkich Ról, ciężko ich nie zauważyć, jednak ich obecność może onieśmielać innych. W negatywnym biegunie poddają się korupcji i staną się tyranami, zniewalając innych i traktując ich jak pionki w grze. Ze względu na swoją wewnętrzną siłę i wpływ na ludzi, mogą przyczynić się do tragedii i cierpienia w imię władzy. Dlatego ważna jest dla nich kontrola nad swoimi emocjami i pragnieniami; muszą stale przekładać dobro innych ponad własne ambicje.

Królowie stanowią około 4% populacji. Ich rolą jest działanie poprzez władzę. Jest to rola kardynalna. Królowie otrzymują informacje poprzez jeden kanał, co ułatwia im podejmowanie decyzji. Cechy fizyczne to wyraziste, 'wyciosane z granitu' rysy twarzy, chłodne, nieskupione spojrzenie oraz dumna postawa. Bije od nich duma i autorytet. Królowie reprezentują czakrę sakralną.

---

Każdy z nas ma główną Rolę - esencję naszej tożsamości - oraz drugorzędną Rolę, która opisuje nasz styl działania. Dlaczego? Tak po prostu organizuje się Świadomość. Jeśli przykładowo mamy grupę Artystów, to każdy fragment w tej grupie będzie miała inną, drugorzędną Rolę. Czyli będą w niej Artysta-Opiekun, Artysta-Wojownik, Artysta-Król... A nawet Artysta-Artysta. Artysta z drugorzędną Rolą Kapłana to ktoś, kto używa swojej kreatywności by zwiększyć świadomość innych, zatem jej prace będą mieć charakter uduchowiony. Król-Artysta może używać swojej kreatywności, by lepiej rządzić innymi; zaś Uczony-Wojownik może w agresywniejszy sposób wyrażać swoje poglądy i mieć większą siłę przebicia.

---

Warto jeszcze dodać, że Artyści nie mają monopolu na bycie artystą, a Kapłani na bycie księdzem. Każdy z nas jest inny i może zostać kim nam się żywnie podoba; Role opisują po prostu naszą naturę i tendencje. Czyli, że Artyści będą mieli większe skłonności do wybierania zawodu związanego ze sztuką, zaś Kapłani - z uduchowieniem. Nasza natura może się przejawiać na milion różnych sposobów i nie jest ograniczona do stereotypów.

Uprzedzam także, że - jak mówiłam wcześniej - nasza osobowość nie składa się tylko z cech naszej Roli, ale także z Celu (np. Dominacji), Wady (np. Arogancji), Postrzegania Świata (np. Cynizmu), etc. Jeśli ludzie będą zainteresowani tym artykułem, to może go w przyszłości rozbuduję, i dodam informacje na temat reszty elementów osobowości.

A teraz dziękuję za uwagę i padam wesoło na twarz, bo literki zaczynają mi pląsać przed oczami.


Artykuł stworzony przez Sorriolenen, na podstawie:
http://personalityspirituality.net/artic...n-essence/
Proszę nie kopiować bez mojej zgody.

Hmmm... No to wychodzi na to, że jako pierwsze mam Opiekun a drugorzędne Wojownik. ^^` Bardzo ciekawe i sensowne. <3 :-*

Wygląda więc na to, że moja główna rola to król, natomiast drugorzędna - kapłan. Tyle wygrać. :'D

Artysta jako pierwsze, a drugi to Mędrzec... Ale ja chcę Kapłan. :c

Void, według mnie, mędrzec to świetna rola. Dlaczego wolałbyś kapłana?

Bo kapłan to taki który może komuś powiedzieć że jest kmieciem i prostakiem... i przy tym być ponad niego, nawet jeżeli ma 7 prostytutek w konfesjonale - ale jest duchownym...

A tak serio. Dlatego że to funkcja duchowa. Rozumiem Artystę i Mędrca, to ważne rolę, choć wolałbym się spełnić nie ja jako władca ciał, ale jako władca umysłów. Dobry i wspierający, ale przy tym znający prawdę o tym co każe wyznawać. Stworzyłbym tu pokojową populację, pełną życzliwych ludzi - bo to wielka rola.
Mędrzec jak i Artysta urzeka jedynie pojedyncze jednostki, ale jak to powiedział Lucyfer:
"Ten Mądry, który nie szukać będzie coraz to nowych pustych naczyń, by napełnić je okruchami. Ale Mądry ten... który jedno naczynie napełni do pełna..."
Stąd... w każdej roli i tak liczy się odpowiedzialność i spełnienie, które zaowocuje ludźmi i ich czynami.

Ot cała odpowiedź.

Mi wychodzi że mam kilka ról, nawet wszystkie
Czy ktoś z was też tak ma, tak to odbiera?

U mnie to zależy od sytuacji życiowej w której się znajduje i od tego jakich ludzi spotykam. Wiem że przez ten cały czas jestem sobą (mam swoją esencję tożsamości) ale nie mam jednego i tego samego styl działania, bo i sytuacje są różne.
Nie przywiązuje się do jednej roli/funkcji, o bardziej pasuje mi tu słowo funkcja

Alva, nooo właśnie..

Ja mam trochę wszystkiego i niczego. Ciężko powiedzieć jaką rolę.

I jestem w chuj elastyczny, co by mi się nie przydarzyło ja się zawsze dopasuję. Tak naprawdę mogę być każdym jeśli tylko chcę.


W twoich słowach widzę również opis siebie.

hoho, ciekawy temat, myśle że mam najwięcej w sobie z kapłana, ale faktycznie, wszystkie role po trochu pasują

Po dłuższym zastanowieniu, a namyślałam się już kiedyś... W końcu sądzę, że jestem Uczony ---> Kapłan. Aczkolwiek może i odwrotnie? Z wyglądu zdecydowanie Uczony. Kapłan pasowałaby jako drugorzędna rola. Wykluczyłabym na pewno Król. Wojownik, Mędrzec i Opiekun - to nie to. Trochę artysty we mnie jest... ale to, jak w każdym. Artyści życiowi!